96 lat po tragedii Titanica

Katastrofa Titanica cały czas wzbudza w ludziach wiele emocji. Dla reżyserów historia statku to niezwykle atrakcyjny temat. Największym hitem filmowym opowiadającym tragedię morskiego giganta jest "Titanic" w reżyserii Jamesa Camerona. Jednak żaden film nie odda w pełni tragedii jaka miała miejsce w 1912 roku.

Titanic

Plan budowy statku powstał w 1907 r. Towarzystwo White Star Line miało zamierzało wybudować trzy transatlantyki: Titanica, Olimpica i Gigantica. W 1907 r. na Atlantyku królowały dwa luksusowe i najszybsze liniowce: Mauretania i Lusitania, które należały do linii Cunard. Właściciele White Star chcieli tę sytuację zmienić, dlatego rozpoczęły budowę statków, które miały być o sto stóp dłuższe i szybsze.

Prace nad budową Titanica przebiegały sprawnie i szybko. Pracowało przy nim ponad 3 tys. robotników w stoczni Harland and Wolff w Belfaście. Głównym projektantem statku był Thomas A. Andrews. Titanic w dniu wodowania był największą jednostką pływającą, miał cztery pochylone kominy. Posiadał dwa maszty, 16 przedziałów wodoszczelnych z automatycznie zamykanymi grodziami wodoszczelnymi. Ponadto, statek stać się miał synonimem luksusu i przepychu jakiego dotąd nigdy na żadnym transatlantyku nie było.

O statku mówiło się iż jest niezatapialny.

Ostatni rejs doświadczonego kapitana

Kapitanem Titanica został Edward J. Smith dla którego rejs tym statkiem miał być ostatnim przed przejściem na emeryturę. Morski gigant wypłynął punktualnie w południe 10 kwietnia 1912 roku.

Rejs Titanica przebiegał następująco. Z Southampton popłynął do Cherbourga we Francji, skąd zabrał na pokład 150 pasażerów, następnie dotarł na ostatni przystanek w Europie, czyli irlandzkiego Queenstown. Na pełne morze wypłynął rano 11 kwietnia 1912 roku, w kierunku Nowego Jorku.

Przez kolejne dnia pasażerowie mogli podziwiać piękny statek. Bawić się na wieczornych balach, romansować. Na pokładzie było wiele znanych osobistości ze świata polityki, kultury oraz biznesu. W nocy 14 kwietnia 1912 roku temperatura wody spadła do 0 stopni Celsjusza. Tego dnia statek Amerika o godz. 13.45 wysłał depeszę, że Titanic na swojej drodze ma olbrzymie pole lodowe. Jednak ta depesza nigdy nie trafiła do rąk kapitana. Nigdy nie wyjaśniono, dlaczego.

O godzinie 23.40 marynarze z gniazda bocianiego zaalarmowali o górze lodowej. Pierwszy oficer wydaje rozkaz "Prawo na burt". Przeczuwa już, że nie da się uniknąć zderzenia. Od momentu zauważenia góry do momentu kolizji mija 37 sekund.

Góra otarła się o burtę statku powodując szereg pęknięć i rozcięć wzdłuż kadłuba. Zatopionych zostało automatycznie sześć pierwszych przedziałów. Titanic mógł utrzymać się na wodzie jedynie przy 4-5 zalanych komorach. Zbyt duże zanurzenie spowodowało, że woda zaczęła się przelewać nad sięgającymi pokład E grodziami wodoszczelnymi.

Nawoływanie o pomoc wygnałem CQD/SOS rozpoczęło się dopiero po 30 minutach od zderzenia. 15 minut później zaczęto przygotowywać szalupy ratunkowe. Kapitan i konstruktor wiedzieli już, że statek utrzyma się na wodzie najwyżej półtorej godziny.

Między 1.00 a 2.00 w nocy rozpoczęła się walka o przeżycie. W szalupach brakowało miejsc. Pierwszeństwo mieli pasażerowie z pierwszej klasy, ci z samego dołu - klasy trzeciej - mogli korzystać z szalup jako ostatni.
Opuszczane na wodę łodzie ratunkowe był w połowie pełne. Ludzie skakali do lodowatej wody. Na wezwanie SOS najszybciej zareagował statek Carpathia, który przybył dopiero po czterech godzinach na miejscu katastrofy. Na Titanicu do końca grała orkiestra, która razem z nim poszła na dno oceanu.

O godzinie 2.25 statek osiadł na dnie Atlantyku. Z 2207 pasażerów zginęło 1502, przeżyło tylko 705 osób.

Wrak Titanica spoczywa w Oceania Atlantyckim na głębokości 3800 m. Historycy są podzieleni czy powinno się wydobywać wrak Titanica na powierzchnię. Dla większości z nich to symbol, który ma przypominać, że nie ma nic trwałego i niezniszczalnego.