Akant i Oko Opatrzności

Śmierć, przez każdego kalkulowan w zakamarkach duszy, ale nie tak nagła, tak niespodziewana...
Przecież mogła zaczekać...

Na okładce ostatniego zbioru poezji Katarzyny Sztąpki zatytułowanego
"Podaruj mi swoje sny" jest oko. I dekoracyjny, florystyczny element... Czyżby Oko Opatrzności? Czyżby akant, symbol śmierci i pamięci?

Katarzyna Sztąpka długo czekała na tę książeczkę. Równe dziesięć lat, od poprzedniego tomiku wierszy. Cieszyła się nią niespełna dwa tygodnie...

Przez tę śmierć z zaskoczenia, wszystko nabiera głębszego znaczenia. I ta okładka. I słowa ze wstępu Piotra Bogaleckiego. Istotne, bo o czasie. Pytające. Zabija czy leczy rany? Nagli, czy uczy żyć? I odpowiadające. Czas póki co, nie zdążył się zestarzeć, a nieunikniona czasowość naszej kondycji nie przestała frapować naukowców, filozofów, poetów.

Czas, jego upływ i próby jego zatrzymania w ulotnej frazie poetyckiej, zawsze fascynował Katarzynę. Dziś już nie, bo jest tam, gdzie czas nie ma żadnego znaczenia, natomiast liczy się tylko poezja.

Katarzyna Sztąpka urodziła się w roku 1952 w Chorzowie. Pozostała na zawsze wierna swemu miastu. Tu dojrzewał jej talent literacki. Wydała, oprócz wymienionego, pięć tomików wierszy: "Budka suflera", "Podszepty", "Czekanie na Czas", "Rozmowy z Matką", "Drewniane niebo".

Napisała wiele wierszy, bajek i piosenek dla dzieci, dokonała adaptacji "Kubusia Puchatka" w tłumaczeniu Ireny Tuwim. W TV Katowice zrealizowała trzy programy autorskie, gościła na antenie Radia Katowice. Publikowała w "Gońcu Górnośląskim", "Kościuszkowcu", "Animatorze", "Poezji". Należała do Górnośląskiego Związku Literackiego i Związku Literatów Polskich w Krakowie.

Jej staraniem, w jej opracowaniu, z jej komentarzami i z jej wierszami ukazały sie wspomnienia ojca - Tadeusza Sztąpki "Pod powiekami minionego czasu".

W utworach Katarzyny Sztąpki mnóstwo jest czasu. Czasu absolutnego, pisanego wielką literą i czasu rzeczywistego, mijającego nieubłagalnie, zabierającego wydarzenia i ludzi. Zwłaszcza ludzi! Tom "Podaruj mi swoje sny" to kompilacja, wybór z poprzednich wydań. Zawiera jednak
i wiersze najnowsze, z lat 2000 – 2009. Kilka dedykowanych jest osobom zmarłym: matce, ojcu,
bratu Krzyśkowi. Pisze: Wykruszają się ci, których kocham. Pisze o Zaduszkach, i o tym, że każdy dzień to święto, bo zdrowie nie to, choć plecak na ramionach i rower, pozwalają spowolnić czas. Czyżby przeczucie?...

Znamiennie brzmi wiersz "Kiedy odjadę"
Kiedy odjadę
pociągiem do nikąd
pozamykaj wspomnienia.
Ludziom powiedz
że mnie nie ma
sobie
ze wyjechałam
że jestem wrzosem
sosną
ptakiem.
I jeszcze powiedz sobie
że kiedy dotrę do celu podróży
będę zawsze z tobą
choć nie przy tobie.

Katarzyny Sztąpki nie ma przy nas. Pokonała ją chroniczna astma i banalne przeziębienie, z którego wzięło się śmiertelne zapalnie płuc. Ale jest z nami! Jest w wierszach, o których recenzent Andrzej Zaczkowski zapewnia, że stanowią swoistą podróż
w krainę, gdzie zwyczajne chwile, zwyczajne dni, zwyczajni ludzie zmieniają się w zaczarowaną krainę wzruszeń. Dodaje jeszcze, bo to ważne: Każdy wiersz jest maleńkim zwierciadłem
duszy, które przez kilkanaście lat jej twórczości poskładało sie w obraz wrażliwej, cieplej, pogodnej Poetki.

Współautor artykułu:

• Barbara Podgórska