Bóg, którego można zabić

Bóg jest Bogiem paradoksów. W historii postaci Jezusa Chrystusa cuda mieszają się z ludzką słabością, moc ze skończonością, śmierć z nieśmiertelnością, boskość z człowieczeństwem. Co to oznacza dla człowieka? Zwłaszcza w czasie Wielkiego Tygodnia, gdy wspomina się mękę, śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa, myśl o sensie i celu ludzkiego życia – powraca.

Zbawiona śmierć

W jednym z ostatnich rozważań (Gazeta Wyborcza, 6 kwietnia) jezuita, o. Wacław Oszajca pisze o prawdzie i rzeczywistości Zmartwychwstania. Pisze tam o śmierci, która za sprawą osoby Chrystusa, stała się czymś więcej, niż tylko zakończeniem ziemskiej wegetacji. „Śmierć również (…) dostąpiła zbawienia. Chrystus przemienił śmierć, przeistoczył, konsekrował”.

Każdy chce żyć

Z bólem i cierpieniem, a może nagła i niespodziewana? Śmierć sama w sobie jest czymś tragicznym, złym, zawsze napawa lękiem. Chyba nie ma ludzi, którzy nie boją się śmierci. Śmierć to koniec tego, co na ziemi – tego, do czego się przywiązaliśmy, czym żyliśmy. Perspektywa końca i przejścia… dokąd? Co potem? Katolik słyszy o „ciała zmartwychwstaniu i życiu wiecznym”, ale nikt nigdy jeszcze nie wrócił z tamtego świata i nie powiedział: słuchaj, umieraj spokojnie, tam jest wspaniale… A więc – odchodzimy w nieznane. Fakt odejścia w nieznane zawsze budzi jeśli nie lęk, to niepewność. Przecież „wbrew wszystkiemu człowiek chce żyć, (…) również wtedy, gdy nie wierzy w żadnego Boga i żadne niebo” (W. Oszajca SJ).

Nabożeństwa Wielkiego Tygodnia to jedno wielkie wołanie: jest inny świat. Nie degradując doczesności, w licznych obrzędach, pełnych symboliki, przypominany jest nam wszystkim fakt, iż życie nie kończy się tutaj. Można w to nie wierzyć. Ale czemu nie spróbować?

Dzięki Bogu można spojrzeć inaczej na życie i śmierć …i Bogu dzięki!