Ciro Ferrara - prymus szkoły Lippiego

Ciro Ferrara przez wiele lat był podopiecznym Marcello Lippiego. Ten drugi, nie bał się postawić na tego pierwszego, nawet w finale Ligi Mistrzów, rozgrywanym na Old Trafford w 2003 roku. 36-letniemu wówczas obrońcy powierzył wyłączenie z gry o 10 lat młodszego, Andrija Szewczenkę. Ciro spisał się wtedy po profesorsku. Teraz, po 6 latach od pamiętnego finału, przed 42-letnim Ferrarą stoi zadanie znacznie trudniejsze: odzyskać scudetto!

Zmiany

Po odejściu Lippiego z funkcji trenera Juventusu, na jego miejsce przyszedł Fabio Capello. Zmienił on taktykę 4-3-1-2 z podwieszonym pod napastnikami Nedvedem, na toporne 4-4-2 z dwoma defensywnymi pomocnikami. Po zaledwie rocznej przygodzie z Deschamps’em, kontynuatorem myśli Capello został Claudio Ranieri. I w ten sposób zamiast Viery i Emersona, w środku pola pojawili się Sissoko i „ulubieniec” kibiców - Poulsen. Gra drużyny Ranieriergo, tego typu systemem przypominała próbę otwarcia konserwy za pomocą obcinacza do paznokci.
Claudio, wraz ze swoją taktyką nie zagościł w Turynie nawet dwóch pełnych lat. Został zwolniony na rzecz nieopierzonego żółtodzioba w fachu trenerskim - Ciro Ferrary.

CV Ferrary

O umiejętnościach trenerskich następcy, było wiadome tylko tyle, że jest uczniem samego wielkiego Marcello - również ulubieńca kibiców Starej Damy, jednak tym razem jak najbardziej bez cudzysłowu. Współpracował z nim najpierw w Juve, a następnie w reprezentacji Włoch, kiedy ta święciła sukcesy na niemieckich, mundialowych boiskach. Kibice od razu zaczęli zadawać sobie pytania: jak wielki wpływ na taktykę, będzie miała szkoła Lippiego? Czy Ciro będzie grał dokładnie tak samo? Warto przyjrzeć się całej tej sprawie z bliska.

Podobieństwa w składzie

W pamiętnym sezonie 2002/2003, kiedy to drużyna dowodzona przez Lippiego święciła sukcesy zarówno na własnym podwórku, jak i w europejskich pucharach, grała ona składem: Buffon - Thuram, Tudor, Montero, Pessotto - Zambrotta, Tacchinardi, Davids - Nedved - Trezeguet, Del Piero. A jakim składem zamierza grać Ciro? Prawdopodobnie takim: Buffon - Zebina, Cannavaro, Chiellini, Grosso - Camoranesi, Sissoko, Felipe Melo - Diego - Iaquinta, Amauri. Po analizie obu taktyk oraz cech poszczególnych piłkarzy, dostrzegamy uderzające podobieństwo! Ale po kolei. „Step by step” - jak głosi jedno z ulubionych powiedzeń Leo Benhakkera.

Obrona

Bramki Starej Damy strzeże wciąż ten sam człowiek - Buffon, a więc pomińmy kwestię porównawczą, choć bramkarz w ostatnim czasie obniżył nieco loty. Na prawej obronie w jedenastkach zarówno Lippiego, jak i Ferrary znajdują się doświadczeni Francuzi, którzy w miarę często, ale rzadziej, niż ich odpowiednicy po lewej stronie, uczestniczą w akcjach ofensywnych. Zapewne spowodowane jest to faktem, iż Thuram miał przed sobą Zambrottę, a Zebina będzie ustawiony za Camoranesim, a więc grali za graczami ofensywnymi. Środek obrony również prezentuje się łudząco podobnie. Młodszy - ze świetnymi warunkami fizycznymi i groźny przy stałych fragmentach gry oraz jego partner - starszy, doświadczony, który niczym słynny włoski dyrygent Arturo Toscanini, kieruje poczynaniami całej formacji. U Lippiego byli to Tudor oraz Monerto, albo właśnie Ferrara. Sam Ferrara, będzie zapewne stawiał na Chielliniego i Cannvaro, ewentualnie Legrottagille. Lewa obrona to niegdyś Pessotto, a obecnie Grosso. Piłkarze grający niemal identycznie. Bardzo często zapuszczający się pod bramkę przeciwnika, dynamiczni i dobrze wrzucający piłkę z boku boiska.

Pomoc

W jedenastce Marcello ważną rolę odgrywał 3-osobowy blok pomocników w środku pola. Byli to: Zambrotta, Tacchinardi i Davids. Jeden piłkarz o charakterystyce ofensywnej oraz dwóch odpowiedzialnych za destrukcję. Rolę Zambrotty, odpowiedzialnego w tym trio za działania ofensywne, przejmie teraz Camoranesi. Rola czyściciela środka pola, grającego przed obrońcami, przypadnie Sissoko. Davidsa, agresywnego walczaka, piłkarza z nieustępliwym charakterem, zastąpi Felipe Melo. Jednak sercem i kluczową postacią całej linii pomocy, a nawet drużyny był ustawiony za napastnikami Pavel Nedved. Nieprzypadkowo, gdy Czech zakończył karierę, do Turynu zawitał Brazylijczyk Diego. Obaj znakomicie rozgrywają piłkę oraz mają doskonałe uderzenie z dystansu. Obaj posiadają umiejętności, dzięki którym potrafili/potrafią przechylić szalę zwycięstwa na korzyść drużyny, w której występują, a w przypadku Nedveda występowali.

Atak

Przed Pavlem grali kiedyś Trezeguet i Del Piero. Przed Diego będą zapewne występować Iaquinta i Amauri. W obu tych parach znajduje się jeden egzekutor, który zamiast umiejętności technicznych posiada instynkt strzelecki oraz dobre warunki fizyczne (Trezeguet wzrost, Iaquinta wzrost i szybkość). Ich partnerami są wyśmienicie wyszkoleni technicy, którzy oprócz skutecznego dryblingu dysponują precyzyjnym strzałem z dystansu. Zarówno Del Piero, jak i Amauri lubią często cofać się po piłkę i zagrywać ją do wchodzących partnerów z ataku (Trezeguet’a/Iaquinty), bądź ofensywnych pomocników (Nedveda/Diego).

Podsumowanie

Taktyka zespołu Lippiego i Ferrary polegała głównie na zwężaniu pola gry i szybkich kontratakach. Drużyna broni się całym zespołem. Na własnej połowie stosowane są podwojenia, a nawet potrojenia w kryciu. Rzadko kiedy stosowany jest pressing na połowie przeciwnika. Linie poszczególnych formacji są niezwykle blisko siebie. Ciro będąc liderem obrony, radził sobie doskonale, kierując poczynaniami kolegów na boisku. Dziś zamiast kierować tylko dwoma, bądź czterema kolegami z obrony, na jego rozkazy czeka 26-osobowa kadra Juve. Taktyka Ferrary wydaje się być niezwykle wierną kontynuacją myśli szkoleniowej Marcello. Czy powielony schemat, który sprawdził się kilka lat temu, sprawdzi się i dziś?