Czy warto zobaczyć "Galerianki"?

Chyba warto zacząć od tego, że autorka filmu, Katarzyna Rosłaniec, zrealizowała "Galerianki" jako swoją pracę dyplomową - i możliwe, że w tym kontekście nie powinno się wymagać za wiele. Akceptować sztampowość fabuły, niezbyt wciągającą akcję. Ale mimo wszystko, ten temat: młode dziewczyny, gimnazjalistki, szukające akceptacji, dowartościowania czy po prostu łatwego zysku - i zgadzające się na seks z 50-latkami - to kapitalny materiał na mocny, poruszający, pełen wewnętrznych napięć i zwrotów akcji, wciągający film...

A tymczasem - całą rzecz ogląda się jak nieudany, nudny teatr telewizji. Sztuczny i pełen ogranych tekstów (nie licząc muzyki Ostrego - chyba najlepszego elementu tego filmu), jedynie z kilkoma lepszymi momentami... ale i te bardziej pasują do konwencji filmowego reportażu, niż do filmu. I chyba oprócz ciekawego, bardzo istotnego społecznie tematu (choć i ten - nie dość, że już od ładnych paru lat mocno nagłaśniany, jest także tematem wielu reportaży, w tym paru telewizyjnych - w wielu wypadkach ciekawszych, bardziej dramatycznych, i znacznie lepiej zrobionych niż "Galerianki"), film ma widzowi bardzo niewiele do zaoferowania.

I nie dość, że nijak się ma do kultowych już tytułów, poruszających podobną tematykę - "Dzieci z dworca Zoo" czy "Requiem dla snu" (w nich seks nastolatek był ściśle związany z narkotycznym głodem - choć przyczyny, motywacje i dylematy bohaterów raczej podobne do tych z filmu Rosłaniec), nie jest też niczym wybitnym na tle innych etiud, tworzonych przez studentów polskich szkół filmowych. Powiedziałbym nawet, że daleko mu do ścisłej czołówki.