Dalsze losy kotki Ślepotki

O reanimowaniu trzytygodniowego kociaka, którego podstępna choroba zwana kocim katarem, pozbawiła wzroku, pisałam w jednym z artykułów. Wypada zatem napisać - jakie są dalsze losy Ślepotki. Kocina, mimo swojego kalectwa, wykazuje wielką wolę życia, choć jako kociak pozbawiony wzroku ma duże problemy z nauką poruszania się po mieszkaniu. Potrafi
już jednak sporo. Bezbłędnie trafia do miski z jedzeniem, bez problemów odnajduje swoje legowisko i reaguje na odgłos moich kroków. Potrafi też odnajdywać swoją maskotkę - pluszowego misia. Niestety, w poznawaniu świata nie pomagają Ślepotce moje trzy kocice. Najbardziej tolerancyjna wobec małej buraski jest Czarna Olka, choć i z tym bywa różnie. Kocice widocznie myślą, że Ślepotka jako kot niepełnosprawny nie ma prawa do egzystencji w świecie widzących.

Ślepotka jednak ma dużo szczęścia. Została... stypendystką. Fundatorką stałej zapomogi
jest pewna, uwielbiająca koty, pani z Warszawy. Warunek był tylko jeden. Ślepotka, a właściwie Nurka nie może być oddana do adopcji pod żadnym pozorem. Ma zostać pod moją opieką. Postawiony przez panią Jadwigę warunek zaakceptowałam i to z kilku powodów. Obserwacja rozwoju niewidomego kota to naprawdę fascynujące zajęcie. To po pierwsze. Po drugie zaś - moja nieustanna troska o to by Nurka rozwijała się w miarę prawidłowo, mimo kalectwa, przynosi konkretne i bardzo pozytywne rezultaty. Dalsze losy Nurki są także przedmiotem troski lekarzy weterynarii z zaprzyjaźnionej lecznicy. Teoretycznie bowiem, Nurka już dawno powinna przekroczyć Tęczowy Most. Dlaczego tak się jednak nie stało - pozostaje niezgłębioną zagadką kota zwanego Nurką.

"Tęczowy Most"
Koty się dziwią - Most Tęczowy?
To jakiś wynalazek nowy.
I po tym moście mamy iść
Na drugą, kocią życia stronę?
No chyba, że decyzje te
Zostaną z nami uzgodnione!