Demokracja do odnowy - cz. 2

W tej części będę usiłował wskazać, czym ten nasz „bohater” obrósł. Upraszam, na wstępie żebyście się we mnie nie doszukiwali wszystkowiedzącego polityka, albo naukowca. Jestem najzwyklejszym obywatelem obserwującym, zauważającym i próbującym podzielić się swoimi spostrzeżeniami – poddać je publicznej ocenie. Wszak zdania innych obywateli, co do pożyteczności, czy szkodliwości zjawisk, przeze mnie zauważonych i tu wyartykułowanych, mogą być podzielone.

Jedni będą – moje poglądy – popierali, a drudzy, je kontestowali. Podejrzewam też, że w moim wykazie owych „zarostów podwodnej części kadłuba” nie znajdą się wszystkie żyjątka utrudniające płynność ruchu naszego okrętu – demokracji. Zaczynam.

1. Demokracja ateńska to ustrój polityczno-społeczny, gdzie ważniejsze sprawy zapadały za zgodą wszystkich mieszkańców polis. Ważniejsze sprawy, jak np. wypowiedzenie wojny. U nas rząd wysyła na wojnę – nie wiadomo w czyim interesie – polskich żołnierzy, nawet bez przeprowadzenia zwykłego sondażu.

2. Lud do którego należała władza miał obowiązek walki oraz obrony swojej małej ojczyzny. U nas zlikwidowano obowiązek służby wojskowej. Utworzono armię zawodową. A kto będzie bronił naszej ojczyzny Polski, jak w przeddzień wojny zawodowcy złożą wypowiedzenia pracy? Zwolennicy armii zawodowej powiedzą, że wojna nam nie grozi. Jeśli tak, to po co ją utrzymywać w ogóle?

3. Wprowadzono rządy prawa i równość, każdego obywatela wobec tego prawa. U nas prawo zmiękczono dla bogatych, którzy mogą się od aresztu wykupić, wpłacając kaucję. Biedny tego prawa nie może skonsumować.

4. Obywatele ateńscy posiadali uprawnienia do pobierania pomocy finansowej od państwa. Wystarczy w Goglach wpisać hasło „Czy biedni Polacy otrzymują zasiłki” i otrzymujemy takie oto informacje. „32% Polaków nie ma zaspokojonych podstawowych potrzeb materialnych.”, „prawie 1,8 mln Polaków poniżej 19. roku życia cierpi z powodu ubóstwa.”, „zasiłek dla bezrobotnych Polak otrzymuje jedynie przez pół roku.”. Spotyka się jeszcze bardziej gorszące, albo bulwersujące informacje, o stosunku polskiej władzy do obywateli, których nie będę wymieniał.

5. Władzę wykonawczą pełnili stratedzy. W Atenach było ich dziesięciu. A urząd stratega mogła sprawować osoba kompetentna i niezależna finansowo. Przy tym punkcie dam sobie całkowicie – na wstrzymanie i o kompetencjach naszej władzy wykonawczej w ogóle się nie wypowiem. Każdy widzi, jak z tym jest.

6. Politycy ateńscy ponosili odpowiedzialność swoich decyzji, a lud miał prawo orzekania o ich pracy. Nasi politycy, obietnic danych przed wyborami nie realizują, a mimo tego, ich partie w sondażach przodują. Czy w takim przypadku można mówić o odpowiedzialności politycznej za swoje decyzje?

7. A co najciekawsze istniała specjalna komisja rady, która systematycznie w określonych dniach wysłuchiwała skarg obywateli na urzędników. Jeśli uznawała, że skargi są uzasadnione, kierowała sprawę do trybunału. U nas – mimo istnienia instytucji Rzecznika Praw Obywatelskich – tak naprawdę, ze swoją krzywdą można jedynie się niebu poskarżyć.

8. Nie dotowano partii politycznych. U nas się dotuje, czyli wyrzuca się grube pieniądze w błoto.

9. Karano śmiercią nawet za drobne przestępstwa. Nasze prawo posiada „furtki” umożliwiające – wszelkiego rodzaju cwaniakom, oszustom okradać ludzi bezkarnie. Tymi furtkami są: ograniczona odpowiedzialność i działanie w dobrej wierze.

Jeśli moje wypunktowanie jest zgodne z danymi historycznymi i z rzeczywistością, proszę o nadanie sprawie dalszego biegu – czyli zgłoszenie do sejmu obywatelskiego wniosku o wprowadzenie zmian w polskim prawie, aby przywrócić mu dawną postać, wyrazistość i jednoznaczność. Jedynie – ze względów humanitarnych odstąpić od kary śmierci. Te wszystkie – wymienione tu niezgodności – są zasadne do wprowadzenia w prawie międzynarodowym – wszak polskie prawo jest wzorowane na międzynarodowym.