Dla kogo jest nadzieja?

W Watykanie ogłoszono drugą encyklikę Benedykta XVI – Spe salvi, czyli: „W nadziei zostaliśmy zbawieni”. Nie porywam się tu na obszerną interpretację tekstu. Chcę tylko, by kilka wybranych zdań z encykliki stało się źródłem refleksji.

Pierwsza encyklika była o miłości. Teraz kolej na nadzieję. Wszak „potrzebujemy małych i większych nadziei, które dzień po dniu podtrzymują nas w drodze” (Benedykt XVI).
Jeśli jest nadzieja, jest też beznadzieja, zwątpienia, kryzysy wiary we własne siły, w drugiego człowieka. To kwestie, które dotyczą wszystkich ludzi.
Właśnie dlatego tyle może być wizji miłości i nadziei, ile życiorysów. A z własnego i cudzego doświadczenia wiemy, że zwłaszcza ta ostatnia bywa „wbrew rozsądkowi”. Co to znaczy?

Po co nadziei wiara

Nadzieja nie jest dla głupców. Nadzieja jest dla każdego, kto pragnie uwierzyć czasem w niemożliwe. Zapragnąć w określonym momencie życia czegoś, co dobre, mądre i piękne. Nawet, jeśli wszyscy „mędrcy tego świata” powtarzają, że klęska (tu – jako synonim ludzkiej biedy i wszelkich dramatów) jest nieunikniona. Jednak nadziei trzeba uwierzyć…

W swej encyklice Benedykt XVI zwraca uwagę na istotną zależność miedzy rzeczywistością wiary i nadziei. Pisze, że „wiara nie jest tylko skłanianiem się osoby ku rzeczom, jakie mają nadejść”. Wtedy by była wyłącznie oczekiwaniem. To, że człowiek na coś czeka (coś, co ma stać się w przyszłości) rzutuje na naszą teraźniejszość – dodaje barw, dynamizmu, chęci przekształcania naszego „teraz”. W ten sposób wiara „włącza przyszłość w obecny czas”.

Warto na nowo (a może pierwszy raz) uświadomić sobie, że „to nie żywioły świata, prawa materii rządzą ostatecznie światem i człowiekiem, ale osobowy Bóg”, a Niebo – nie jest puste.

* Tekst encykliki Spe salvi