Dobry pomysł! Ale co z realizacją?

Kasia, bo tak ma na imię autorka tego postu, pisze: "jestem terapeutką i abym mogla jako wolontariuszka prowadzić terapię z chorymi dzieciakami, rożne ciekawe zajęcia abym mogla im uprzyjemnić ten czasem trudny pobytu w szpitalu marzę o farbach, kredkach, blokach, papierach kolorowych itp.*"

Dziewczyna chciałaby realizować te zajęcia w szpitalu dziecięcym w Przemyślu. Prowadzi już nawet rozmowy z dyrektorem tej placówki, ale aby zajęcia mogły się rozpocząć, potrzebne są jej materiały plastyczne.

"Na takich zajęciach każdy dzieciak możne czuć się kimś wyjątkowym, mogą to być teatrzyki i dzieci same przygotowują swoje kostiumy i role, mogą to być także zabawy plastyczne: malowanie, rysowanie, wyklejanie, w których dzieci mogłyby wyrażać siebie. Wiem, że dzieci są bardzo dumne z tego, co same zrobią i gdy są wyróżniane, czuja się bardzo wyjątkowe*" - pisze o swojej wizji zajęć Kasia.

Dziewczyna podkreśla, że nie chce za swoją pracę pieniędzy, ma to być wolontariat.
"Dzieciaki bardzo kogoś potrzebują, boja się białych fartuchów a tak z praktyk wiem ze czasem chcą bardziej być z nami niż z kimś z rodziny. Do szpitala trafiają tez dzieci z domu dziecka, a tych nikt nie przytula, nie pociesza, nie bawi się z nimi*" - opisuje swoich przyszłych podopiecznych terapeutka.

Zainteresował mnie bardzo pomysł dziewczyny. Zostawiałam wpis na portalu, wysłałam do Kasi wiadomość prywatną, próbowałam się z nią skontaktować przez gg. Byłam cierpliwa, ale nie doczekałam się odpowiedzi. Do dziś nie udało mi się uzyskać adresu, na który mogłabym przesłać darowane przedmioty.

Pomysłem żywo zainteresowała się też inna osoba, internautka o pseudonimie "Przedszkolaczki". Zarejestrowałam się w serwisie i napisałam do niej wiadomość. Zapytałam ją czy jest rozczarowana postawą Katarzyny.

"Ciekawe pytanie. Czytając prośbę o pomoc raczej pomyślałam, że mam możliwości by taką pomoc udzielić. A ta świadomość wprawiła mnie w dobry nastrój. Pomyślałam raczej, że terapeutka jest młoda i roztrzepana, a być może sama nie wierzyła, że pomoc można tak łatwo otrzymać. I nawet posta ode mnie nie przeczytała. Szczęście dzieci jest dla mnie ważne, sama mam ich troje" - wytłumaczyła forumowicza, która się podpisała Kasia.

Myślę, że pomysł Katarzyny jest godny uwagi (dla zainteresowanych podaję link zlotarybka.pl). Szkoda tylko, że nie ma możliwości kontaktu z jego autorką.

Co się dzieje z Katarzyną? Czy zmobilizuje się i zacznie działać? Czy pomysł rzuciła, ot tak sobie? Czy zabawiła się kosztem ludzi mających otwarte serca i chcących pomóc innym? Ludzie zaoferowali swoją pomoc... Zlekceważenie wyciągniętej ręki może sprawić, że ludzie ci zniechęcą się do pomagania innym osobom. Po prostu pomyślą że znów zostaną oszukane...

* zapis oryginalny