Grabarz karmił swoje dzieci trupem

Grabarz pospolity, zwany też grabarzem żółto-czarnym (Necrophorus vespillo), to owad wcale nie taki pospolity jak wskazuje na to pierwsza nazwa.

Należy do tak zwanej nekrofauny, odżywiając się ciałami martwych zwierząt.

Niezwykły jest rozwój tego owada oraz sposób w jaki ten niewielki (10-24mm) chrząszcz potrafi pogrzebać zwłoki padniętego zwierzęcia. W okresie godowym (od maja do września), posługując się zmysłem węchu odnajduje padlinę i przystępuje do rójki. Wydziela specyficzną woń oraz wydaje skrzypiące dźwięki przez tak zwane narządy strydulacyjne. Tak zwabiona samica po upojnych chwilach pomaga samcowi podkopać truchło, które w niedługim czasie zapada się pod ziemię.

W "grobie" samica składa około 15 jaj, by po mniej więcej tygodniu wylęgły się z nich larwy.

Kolejną niezwykłością tego gatunku jest to, że larwy posiadają trzy stadia rozwojowe i każde z nich wygląda inaczej. Zjawisko to, jest określane terminem hipermetamorfozy i jest niezwykle rzadkie w świecie przyrody.

Jak przystało na dobrych rodziców, karmią oni swoje dzieci do drugiej wylinki wydzieliną powstałą z przetworzonej częściowo padliny. Po okresie wczesnego "niemowlęctwa", zachęcane przez matkę larwy, przystępują do samodzielnego żywienia znalezionym wcześniej przez ojca posiłkiem.

Zadziwiająca i niezwykła jak na świat owadów jest opiekuńczość tych chrząszczy nad potomstwem, które trwa aż do przepoczwarczenia. Z powodzeniem można by się było doszukać analogii z ptakami.

Zwierzęta te są jednymi z najważniejszych leśnych sanitariuszy. Padlinę wielkości myszy czy kreta zakopują w kilka, kilkanaście godzin. Potrafią też "przymierzyć" się do większych zwierząt, choć te stanowią głównie pożytek dla lisów, kruków i innych padlinożerców.

Często na grabarzach można dostrzec roztocza (widoczne wyraźniej na zdjęciu obok). Prawdopodobnie wykorzystują one niniejsze owady jako środek lokomocji w trudnym bądź co bądź leśnym terenie.
Zarejestruj się i napisz artykuł
Znajdź nas na Google+