Genezy zinstytucjonalizowanej międzynarodowej współpracy policyjnej upatrywać należy w zorganizowanej w kwietniu 1914 r. przez księcia Alberta I w Monako konferencji, w której uczestniczyli prawnicy i policjanci z 14 państw i terytoriów.
Obecność Polski w międzynarodowych strukturach policji datuje się od 1923 r., od uczestnictwa w kongresie założycielskim Międzynarodowej Komisji Policji Śledczej podczas, którego stała się założycielem i członkiem Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej.
Organizacji stanowiącej podwaliny Interpolu, formalnie powołanego po drugiej wojnie światowej. Przedstawicielowi Komendy Głównej Policji Państwowej nadinspektorowi dr. Leonowi Naglerowi powierzono wówczas funkcję wiceprezydenta .
Po aneksji Austrii w roku 1938, kontrolę nad MOPK przejęły Niemcy, a od 1942 r. siedzibą jej był Berlin.
W latach 1938 - 1945, prezydentami byli funkcjonariusze III Rzeszy Otto Steinhäusl (generał SS), Reinhard Heydrich (generał SS), Arthur Nebe (generał SS – stracony w marcu 1945 za udział w zamachu na Hitlera) i Ernst Kaltenbrunner (generał SS – skazany na karę śmierci w Norymberdze).
W 1946 roku podczas , pierwszej od zakończenia II wojny światowej, konferencji w Brukseli reaktywowano Międzynarodową Komisję Policji Kryminalnych. Inicjatorem zwołania 15. Sesji Zgromadzenia był inspektor generalny Urzędu Bezpieczeństwa Belgii, wiceprezydent z 1930 r. Florent E. Louwage.
Było to ostatnie spotkanie w którym uczestniczyła delegacja z Polski.
Podjęto decyzję o przeniesieniu siedziby centrali Komisji do Paryża. Dziesięć lat później przyjęto nazwę Międzynarodowa Organizacja Policji Kryminalnych – Interpol.
Kolejnym krokiem reorganizacyjnym to przeprowadzka siedziby Sekretariatu Generalnego do Saint-Cloud, a następnie do Lyonu, gdzie do dziś się znajduje.
W 1952 roku wskutek uwarunkowań politycznych strona polska zerwała wszelkie kontakty z Interpolem, chociaż formalnie z niej nie wystąpiła. Jugosławia, jedyne z państw zza „żelaznej kurtyny,” nadal pozostawała w strukturach Organizacji, jednak w latach dziewięćdziesiątych, w związku z tzw. konfliktem bałkańskim została usunięta z Interpolu.
Inicjatywa, nieformalna, zmierzająca do powrotu Polski do Interpolu została podjęta w 1989 r. Przypomnijmy, że Rumunia wstąpiła do Organizacji w 1973 r., Węgry/ 1981r./ i Bułgaria w 1989 r.
W lutym 1989 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych wystąpiło z wnioskiem, zaopiniowanym pozytywnie przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Ministerstwo Finansów, o włączenie do grona państw członkowskich. Ówczesny premier Mieczysław F. Rakowski zastopował dalsze działania uzasadniając „ ponadplanowym charakterem wydatków” i "ograniczonymi możliwościami płatniczymi”.
7 lutego następnego roku, ówczesny minister SW Czesław Kiszczak skierował pismo do sekretarza generalnego Raymonda E. Kendala o rozpatrzenie naszej kandydatury podczas 59 Sesji Zgromadzenia Ogólnego Interpolu.
Za przyjęciem Polski oraz Czechosłowacji, Związku Radzieckiego i Wysp Marshalla oddano 106 głosów, przy jednym przeciwnym i jednym nieważnym.
W tym historycznym momencie polską Policję reprezentowali: pierwszy powojenny komendant główny, inspektor Leszek Lamparski, dyrektor Biura Interpolu insp. Marian Grabowski / wicedyrektor Biura Operacyjno- Rozpoznawczego KGP/ i podinsp. A. Sobczak.
W 1996 r. Krajowe Biuro Interpolu zrealizowało 57 276 zleceń i było jednym z najbardziej obciążonych pracą agend w Europie. Zatrudnionych było wówczas 44 pracowników zaś w Belgii- 105, Włoszech- 95, Hiszpanii- 70 i na Węgrzech- 50.
W latach 1994-1998 insp. Andrzej Koweszko, dyrektor KBI, był członkiem Europejskiego Komitetu Interpolu, szefem komórki analizy kryminalnej. W 1997 r. podczas konferencji ogólnej Interpolu w New Delhi znalazł się w składzie jedenastoosobowego Komitetu Wykonawczego.
Podczas 82 Sesji Zgromadzenia /Cartagena- Kolumbia/, w której brał udział komendant główny Policji nadinsp. Marek Działoszyński przeanalizowano priorytety Interpolu i strategiczną „mapę drogową” na lata 2013-2016, zwłaszcza jeśli chodzi o udzielanie pomocy policji w sprawach związanych ze zwalczaniem najgroźniejszych zagrożeń współczesnego świata : terroryzmu i cyberprzestępczości.
Omawiana była m.in. kwestia E-ekstradycji, dająca możliwość przesłania niezbędnych dokumentów Internetem zamiast pocztą dyplomatyczną.
Sekretarz Generalny Ronald K. Noble, w swoim wystąpieniu podkreślił : ”Będąc największą na świecie organizacją policyjną, Interpol musi czuwać nad tym, aby 190 państw członkowskich mogło zawsze liczyć na Organizację, bez względu na miejsce i czas, kiedy tej pomocy będą potrzebowały”.
Wyznaczono miejsce kolejnej sesji Zgromadzenia Ogólnego. Jej gospodarzem będzie Księstwo Monaco, 100 lat po pierwszym międzynarodowym kongresie policji kryminalnej w 1914 roku, podczas którego narodziła się idea międzynarodowej współpracy policji.
Od ub. r. prezydentem Interpolu jest Mireille Ballestrazzi , pierwsza kobieta pełniącą tak wysoką funkcję we władzach Organizacji. Wcześniej zajmowała stanowisko wiceprezydenta Komitetu Wykonawczego Interpolu w Europie, a od 1975 roku pracowała jako komisarz francuskiej policji. Była też szefem policji kryminalnej na Korsyce.
Giganci zatruwają świat
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
