Katarzyna Dziudzik - perła ziemi dzieciństwa Henryka Sienkiewicza

Motto:
"Spieszmy się kochać ludzi
Tak szybko odchodzą"
(ks. Jan Twardowski)

Jeśli miejscowość Adamów, leżącą na terenie zachodniej lubelszczyzny wśród stawów i lasów 24 kilometry na południe od Łukowa, nazwiemy z uwagi na piękno naturalną "Perłą Podlasia", to perłą tej miejscowości była z pewnością ŚP Katarzyna Dziudzik. Odeszła od nas przed niespełna rokiem.

Obowiązkiem dziennikarza, tak jak poety czy filmowca, jest utrwalać pamięć o ludziach, którzy odeszli, ale zostawili w naszej pamięci to, co wnieśli w nasze życie - dobro, życzliwość, pomoc czy też swoją wiedzę i miłość do rodzinnej ziemi.
To wszystko mogę powiedzieć na pewno o ŚP Katarzynie Dziudzik, dyplomowanej polonistce po uczelni w Siedlcach, którą poznałem 13 lat temu, gdy w towarzystwie asystentki i jednocześnie osoby ze mną i Katarzyną blisko zaprzyjaźnionej, bo była Jej sąsiadką, odwiedziłem po raz pierwszy jej dom w Adamowie w Nowy Rok 2001/ 2002. Byłem wtedy w Adamowie od dnia targu przedwigilijnego i oczywiście poproszony przez red. Monikę Kaniowską towarzyszyłem jej w składaniu życzeń Katarzynie, która prowadziła samodzielnie, opiekując się mamą, bardzo gościnnie swój wielki dom nad stawem adamowskim.

To dzięki tym osobom dotarłem także do zespołu szkół w Adamowie, gdzie miałem spotkania z młodzieżą, których ukoronowaniem była w roku 2010 szkolna ogólnopolska premiera w SP im Sienkiewicza mojego filmu wideo "Sienkiewicz 1908. Piknik pod Jurajską Skalą" i koncerty pianistyczne Man Li Szczepańskiej w muzeum sienkiewiczowskim w Woli Okrzejskiej a następnie w Łukowie.

Katarzyna była przez wiele lat naszym przewodnikiem (i współpracowniczką rodziny Cybulskich, kustoszy) w czasie reporterskich wojaży po ziemi dzieciństwa Henryka Sienkiewicza.

Żelaznym punktem była zawsze wizyta w gościnnych progach odległego o zaledwie 8 km Muzeum Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej, gdzie witał nas z uśmiechem dyrektor Antoni Cybulski, a potem jego syn Cezary, a teraz dyrektoruje Maciej Cybulski.

Najbardziej pozostała mi w pamięci wizyta w Muzeum i na Kopcu Sienkiewicza w 2006 roku w towarzystwie adamowianina, emigranta do Irlandii oraz wyjazd nad Jezioro Firlej i wreszcie moment, w którym Katarzynę Dziudzik widziałem po raz ostatni, czyli podczas ceremonii otwarcia pomnika na początku września 2012 roku przy grobie matki Sienkiewicza w Okrzei.

Po 2007 roku spotkania z Katarzyną Dziudzik były rzadkie, z okazji dorocznych uroczystości sienkiewiczowskich. Ostatnie zdjęcie wykonałem w czasie rozmowy muzealników z zaproszonymi do placówki potomkami pisarza Juliuszem Sienkiewiczem i Anną Dziewanowską we wrześniu 2012 roku w dniu odsłonięcia pomnika przy grobie matki pisarza Henryka Sienkiewicza w OKrzei. Nie dochodziły mnie wcześniej słuchy o zawodowych kłopotach Kasi, choć wiedziałem trochę o osobistych, toteż wieść o jej nagłej śmierci w marcu 2013 roku mnie zaskoczyła i pogrążyła tak, jak wszystkie osoby, które ją znały, w głębokim smutku.

Uśmiech Kasi utrwaliłem na setkach zdjęć, a nawet w trzech wideorejestracjach, w tym jeden na planie mojego clipu z pamiętną kreacją Włodzimierza Wowy Brodeckiego "Z Sienkiewiczem nad burzecki staw" (operator Piotr Przeworski), w którego realizacji bardzo pomogła. Tak blisko współpracowała też z muzealnikami wolookrzejskimi, że przyjdzie zapewne czas, aby oni sami o tym także opowiedzieli.
Film "Z SIenkiewiczem nad burzecki staw":
https://www.youtube.com/watch?v=urludvuSW4A
A jak bardzo do dziś jestem w emocjonalnym i bezpośrednim kontakcie z ziemią dzieciństwa Henryka Sienkiewicza do której mam z moich rodzinnych stron aż 7 godzin jazdy niech świadczy fakt, że mam tam swojego spowiednika, ulubione miejsca, niezapomniany smak pieczonego świeżo odłowionego karpia i poszum wiatru w trzcinach stawów...I to wspomnienie ...
Ciało Katarzyny Dziudzik spoczywa w rodzinnym grobowcu przy alejce w środku cmentarza w Adamowie.

Cześć jej pamięci!
Epitafium dla nauczycielki Katarzyny Dziudzik w Adamowie
Kasiu,
Twoje życie zgasło
Nad dzikim podlaskim stawem
Nad brzegiem łabędziego raju
Nad trzcinowiskiem
Ale pamięć o Tobie nie zgasła
Jak róża w mroźny zimowy dzień
Bielejesz perłowym uśmiechem
Który zawsze dla nas miałaś
Z Tobą tak wiele ubyło
Z naszego życia
Bądź
Otoczona modlitwą
Amen