Kolejna propozycja nie tylko dla stoczniowców

„Przy operatywnych działaniach rządowych może dałoby się pozyskać środki z UE i przy okazji rozruszać przemysł, stworzyć wiele miejsc pracy przy budowie niskopodwoziowych platform i terminali przeładunkowych.” Powyższy cytat pochodzi z mojego tekstu zamieszczonego nieco wcześniej na W24
Pod tekstem jest 15 komentarzy.

"Już nie jedna, a dwie fanatyczne grupy uczestniczą w walce o krzyż. Działania zwolenników przeniesienia krzyża spod Pałacu Prezydenckiego, stały się na tyle nieprzemyślane i zawistne, że od broniących krzyża nie odróżnia ich właściwie nic.” To z kolei zajawka z artykułu Łukasza Wolskiego. Komentarzy jest pod nim 60.

Zestawiając te dwa artykuły i podając ilość komentarzy pod nimi, chciałem zwrócić uwagę na hierarchię wartości ukształtowaną w postawach Polaków. (Społeczność W24 mogę uważać za reprezentatywną – nie popełniając wielkiego błędu statystycznego).

Co to jest wartość? Uczeni w piśmie powiadają, że: „Wartością jest to, co jest przedmiotem pożądania, co jest upragnione przez człowieka, co jest celem jego zabiegów". Wychodzi więc na to, że celem naszego pożądania jest udział w dyskusji nad problemem, którego – gdyby nie został wywołany – by nie było. Z tego można wyciągnąć kolejny wniosek o brzmieniu: Celem naszego pożądania jest wywoływanie problemów tam – gdzie ich nie ma. I dalej idąc tym tropem, można w oparciu o to zestawienie odpowiedzieć na pytanie: co uchodzi za ważne i cenne dla jednostki i społeczeństwa polskiego? Nie będę usiłował na nie odpowiadać – odpowiedzmy na nie sami sobie. Powiem tylko, że w moim odczuciu wynik 60 do 15-tu dla zainteresowań problemami mało istotnymi, jest wymownym wyrazem i wytłumaczeniem „polskiej nieporadności” wobec problemów istotnych, ważnych dla kondycji gospodarczej, społecznej i politycznej kraju. W 1989roku miała miejsce transformacja ustrojowa. W 2010 roku, jeśli chcemy osiągnąć poprawę polskiej kondycji musimy dokonać jeszcze jednej transformacji – „transformacji mentalności”.

Gdy się już przeobrazimy i w większym stopniu zaczną nas interesować sprawy gospodarcze, wówczas możemy się zająć „problemami Stoczniowymi”. – Stocznie mają wyposażenie do wykonywania konstrukcji stalowych. Ale statków nikt nie chce od nas kupować. Rynek światowy zaspokajają Azjaci – bo produkują najtaniej. Dlaczego? To pytanie dla ekonomistów, którzy – jak ich znam – dadzą odpowiedź mętną, z której i tak nic sensownego się nie dowiemy. Należałoby się zastanowić, co w takim razie możemy robić w zamian?

I tu przychodzę Wam z pomocą i podpowiadam. Możecie robić rampy najazdowe, dźwigi, suwnice, całe terminale przeładunkowe, wagony-platformy z najazdami, bocznice kolejowe, wszelkie wyposażenie służące do „wsadzenia tirów na tory”. Przedsięwzięcie ogromne, wymagające wiary w jego ogromny pożytek, wielką jego przyszłość, ale i wielkiego wysiłku, przedsiębiorczości, zaangażowania, uporu, inwencji twórczej i wiary, tym razem w siebie. Problemów bowiem w tym temacie jest także ogrom. Austria jakoś się z nimi uporała. Nie będziemy prekursorami. Możemy u nich co nieco podejrzeć i przetransponować do nas.

Wiadomym jest, że zwolennicy braku możliwości, niemocy i wszelcy przeciwnicy tego rozwiązania będą dwoić się i troić, aby zwolenników zniechęcić. Jeśli im ulegniecie – wszyscy przegramy- zatrujemy się milionami ton CO2 i CO, jakie wydzielają te smoki przejeżdżające tysiącami po polskich drogach. Nie wspomnę o zniszczonych drogach i wypadkach drogowych. Korzyści z różnicy w kosztach transportu też nie są bagatelne.

Sami stoczniowcy z takim problemem sobie nie poradzą. Do tego musieliby się włączyć decydenci polskich władz. Czy wykażą dostateczne zainteresowanie? Czy nie przerazi Ich wielkością problemu? Wybrać trud i znój zamiast potyczek słownych „pod krzyżem”? – Twardy orzech do zgryzienia! Czy dla Polaków – w ogóle – do rozgryzienia? –
To się okaże!