Komik prezydentem Warszawy?

- To błazen! Wybory na burmistrza Londynu to nie Big Brother. Nie zarządzał w życiu niczym, oprócz małego pisemka! - tak o swym przeciwniku w walce o fotel burmistrza Londynu, mówił w 2008 roku jego główny konkurent Ken Livingston z lewicowej Partii Pracy, zwany Czerwonym Kenem. Wypowiadając te słowa, pełnił funkcję burmistrza Londynu od 2000 roku. Czyżby włodarz stolicy Wielkiej Brytanii aż tak obawiał się konkurenta, że przed lokalnymi wyborami puściły mu nerwy?

3 maja 2008 r. okazało się, że miał podstawy do obaw. Tego dnia mieszkańcy Londynu wybrali na swego nowego burmistrza Borisa Johnsona, komika znanego jako Szalony Boris. Boris Johnson (pełne nazwisko: Alexander Boris de Pfeffel Johnson) urodzony 19 czerwca 1964 w Nowym Jorku, to facet z rozwianą blond-fryzurą, którego Brytyjczycy znają z rozmaitych telewizyjnych programów rozrywkowych, w których dał się poznać jako znakomity komik. Po ukończeniu Eton i Oksfordu, pracował w redakcjach: "The Times", "Daily Telegraph" i "Spectator". Wkrótce zainteresował się polityką i został deputowanym do Izby Gmin (brytyjskiego parlamentu). Nie piastował wcześniej żadnej poważnej politycznej funkcji, ale poparcie konserwatystów i popularność telewizyjna, zrobiły swoje. Boris Johnson wygrał wybory w Londynie w pierwszej turze.

W lokalnych wyborach w Londynie Boris Johnsson nie podbijał serc wyborców komizmem i niekonwencjonalnym programem wyborczym. Tymczasem niedawno, bo w maju 2010 r., inny komik startował do fotela prezydenta innej europejskiej stolicy, Reykjaviku (Islandia). I jego kampania wyglądała naprawdę odlotowo. Wyborców chwycił za serce spot wyborczy, w którym komik Jon Gnarr i jego przyjaciele z Najlepszej Partii (Besti Flokkurinn), wyśpiewali swój program do melodii hitu Tiny Turner "Simply the best". A w programie wyborczym Najlepszej Partii znalazły się takie punkty, jak: sprowadzenie do miejskiego ZOO niedźwiedzia polarnego, wybudowanie Disneylandu w Reykjaviku i darmowe ręczniki na wszystkich basenach miejskich.

Start w politykę niepoważnej partii, trafił na podatny grunt. W 2009 r. Islandia pogrążyła się w ogromnym kryzysie i gdyby nie gigantyczna pomoc zagraniczna, załamałby się system finansowy tego kraju. Islandczycy przewartościowali dotychczasowe podejście do życia, odwracając się m.in. od haseł głoszonych przez polityków. Dlatego wyborcze hasło "Pozwólmy odejść imbecylom", było strzałem w dziesiątkę. 30 maja 2010 r. wybory do rady miasta, wygrała Najlepsza Partia, a jej przywódca, aktor komediowy Jon Gnarr (ur. 1967) został burmistrzem stolicy Islandii.

Komika-burmistrza na szczęście władza nie zmieniła, przynajmniej na razie. W sierpniu przyjechał na paradę Gay Pride w Reykjaviku na rydwanie, w kobiecym przebraniu niczym Robin Williams z komedii "Pani Doubtfire", wzbudzając sensację. Skoro opodatkowane są psy, zaproponował aby w Reykjaviku opodatkować także koty. Podobnych pomysłów Jon Gnarr miał i ma bez liku, ale przecież władzę sprawuje dopiero od kilku miesięcy i wiele jeszcze przed nim.

Wkrótce lokalne wybory w Polsce. Zapowiada się m.in. ciekawa walka o fotel prezydenta Warszawy. Czy w wyborczej walce z Hanną Gronkiewicz Waltz (PO) i innymi poważnymi politykami (na przedwyborczej "giełdzie" padają różne nazwiska), miałby szansę jakiś polski komik, na przykład mający poparcie Partii Dobrego Humoru?...