Kraków. Wieczór z poezją Moniki Maśnik w Podgórzu

W Domu Kultury Podgórze miał miejsce wieczór poezji Moniki Maśnik. Ta młoda, krakowska poetka przedstawiła swoją poezja z tomu Wiersze Zielone oraz nowe utwory, które wkrótce ukażą się w publikacji książkowej. Poetce towarzyszył muzyk – Przemysław Wróblewski, wielbiciel Roberta Kasprzyckiego, którego piękny głos i artystycznie dopracowane teksty nadały spotkaniu aury magii właściwej dla sztuki pięknego słowa.

Poezja Moniki Maśnik oscyluje pomiędzy delikatnością a refleksją. Na plan pierwszy wysuwa się w nich retrospekcja uczuciowa i przemijanie, jako nieuniknione.
Jest w poezji Maśnik wiele o miłości, ale poetka przedstawia ją, jako pewnego rodzaju cel, który nie jest łatwo osiągnąć. Oczywiście miłość w tej poezji to nie tylko Amor, ale także Caritas oraz - co chyba najważniejsze miłość Boga do człowieka. Dlatego miłość w ujęciu poetyckim Moniki Maśnik to nie jest szaleństwo zmysłów, ale lekarstwo na zło - boski dar, pierwiastek wieczności, która jak wiadomo nie umiera nigdy.
W wierszach tych znajdziemy wiele odniesień do miłości widzianej, jako droga do zbawienia. Przemijanie natomiast pojawia się, jako motyw, który dotyczy w zasadzie tylko ludzi, a raczej tego, co ludzkie. Poetka dostrzega je w człowieku - jego krótki żywot - relatywnie w stosunku do bezczasu, wieczności, ale też na płaszczyźnie ziemskiej. Mówi o tym, że ludzie odchodzą z naszego życia, znikają, przemija czas, jaki dany był nam do spędzenia go razem. Jest w omawianej poezji wiele mniej lub bardziej ukrytego strachu przed odejściem – czymkolwiek ono byłoby - ale nie ma rozpaczy, nie ma beznadziei jest wiele ufności i otuchy. W dużej mierze przyczyną tego stanu jest odniesienie do Boga, do exemplum z Biblii.
Oczywiście poezja Moniki Maśnik nie traktuje tylko o boskich pierwiastkach, jest formą dialogu lub nawet monologu, ale odnosi się on także do boskiego stworzenia. Nie tylko do człowieka, lecz do świata przyrody. Najważniejsze jest chyba w tym aspekcie jest pokazanie przez autorkę poszukiwania i pragnienia życia poprzez scharakteryzowanie naturalnego cyklu życia właśnie i śmierci. Monika Maśnik odwołuje się do cnót chrześcijańskich – głównie do pokory, (co jak zaznaczam jest dla mnie nieco sprzeczne z pewnym rytem duszy artysty, bo w gruncie rzeczy artyści są mniej lub bardziej próżni). Ale wracając – w poezji Moniki jest wiele odwołań do emocji – śmiech, płacz, upadnie, powstawanie i wspomniany już strach. Autorka ukazuje naturalne cykle nie tylko
w kontekście metafizycznym, ale także dosłownym, czyli wiosna – lato, zmierzch – świt.
I tu na pewno wrażenie robią częste w wersach słowa jak – niebo, gwieździste niebo, słońce, chmury, otwarte połacie, przestrzeń, a także niebo, jako opoka Boga i aniołów. Dominujące kolory to błękity, biel, jasne złócie, beże, zieleń od soczystej po rozmytą. Występują w poezji Moniki Maśnik elementy architektoniczne, z których najważniejsze są drogi, ulice, które wiją się, znikają za rogiem, dają ludziom szanse zarazem ją im odbierając. Wiersze poetki są delikatnie utkane, mają rytm, zostają w pamięci, gdzieś ukradkiem towarzyszą, wędrują z czytelnikiem. Zabierają go przestrzeń wolną, otwartą, i to czyni wiersze bardzo lekkie, ażurowe. Konstrukcja oparta na „boskim pierwiastku” w jakimś sensie domyka sklepienie nad słuchaczem czy czytelnikiem i sprawia, że liryka Moniki jest niczym gotycka katedra – pełna Boga, dobra, powietrza, przestrzeni, metafizyki, postaci, tajemnic, jest po prostu horyzontalna (poetyckie obrazy są odzwierciedleniem szerokiego uniwersum) oraz wertykalna (wznosi się ponad rzeczywistość, ku absolutowi, ku Bogu).

Więcej na MONIKA MAŚNIK

oraz PRZEMYSŁAW WRÓBLEWSKI