Krótka refleksja nad losem

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się patrząc na zupełnie obcą osobę na przystanku, dokąd jedzie? Czy patrzyłeś na zapalone w oknach światła próbując odgadnąć jacy ludzie tam mieszkają, czy są szczęśliwi? W trakcie długiej podróży zdarza mi się wyobrażać sobie właścicieli mijanych domów, cel do którego zmierzają przechodnie, to, czym zaprzątnięte mogą być głowy współpasażerów autobusu, czy pociągu? Nie jest to bynajmniej kwestia wścibstwa, bo generalnie, nie interesuje mnie prawda, wcale nie mam ochoty z kimkolwiek na ten temat rozmawiać, nie chcę się niczego dowiadywać, tak jest ciekawiej. Można tym sposobem widzieć wszystkich jako radosnych, cieszących się życiem, jak i takich, przy których nasze własne problemy, są niczym zmartwienia dziecka ze złamaną łopatką.

Zawsze w okresie przedświątecznym, w drugiej połowie grudnia, na ulicach, w marketach, wszędzie dookoła atmosfera Bożego Narodzenia,
bieganina za upominkami dla najbliższych, za ozdobami do przystrojenia domu, stołu, za pysznościami, którymi będziemy raczyć rodzinę. Odnoszę wtedy wrażenie, że większość osób myśli wtedy o tym samym, no może nie zupełnie, ale każdy planując najbliższe dwa tygodnie swojego życia, ma na względzie święta. Jednak czy każdy jest z tego powodu szczęśliwy? Ta dziewczyna w zielonym płaszczu stara się uśmiechać, tak jak wszyscy, niesie nawet do domu choinkę, przystroi ją w bardzo żywych kolorach, jak kiedyś, w dzieciństwie, zawsze z bratem sami robili kolorowe łańcuchy, gwiazdki z pasków i aniołki z bibuły. Dziś jednak uśmiecha się przez łzy, podczas kiedy wszyscy będą siedzieć z rodziną przy suto zastawionym stole, cieszyć się sobą, śpiewać kolędy, ona weźmie sobie kąpiel, poczyta książkę, może obejrzy jakiś film, ale sama..., zupełnie sama, jeszcze smutniejsza, niż zwykle. Ten mężczyzna natomiast, ten z czarnym neseserem, rozgląda się za prezentem dla żony, może coś z bielizny?

Tak, Moniczka lubi brązowe koronki, on zresztą też, szczególnie z niej zrywać...Własnoręcznie owinie w papier, obwiąże czerwoną wstążką, oby paczuszka zmieściła się obok choinki, w sumie malutkie są te szpitalne szafeczki. Musi tam stać choinka i prezent, tak, żeby Moniś od razu po przebudzeniu wiedziała, że są święta, że spędzamy je razem, bo na pewno się obudzi na święta, w tym roku już na pewno...
Wydaje nam się, że wszyscy dookoła są tacy radośni, nie mają przecież naszych problemów. To złudzenie, wmawiamy sobie, że innym dobrze, by móc się nad sobą bezkarnie użalać. Tylko po co?

Najgorzej jest ze staruszkami... Czas jest bezlitosny. Zgarbiona, siwiutka pani w lichym kucyku, z pomarszczoną twarzą, pergaminową skórą, opiera trzęsącą się rękę na drewnianej lasce, kiedyś była modnie ubierającą się, pięknością o zaraźliwym śmiechu, której wszędzie było pełno, trenowała gimnastykę i taniec, a teraz z trudem przemierza odcinek z domu do śmietnika. Albo ten mężczyzna, czeszący się na tzw. pożyczkę, z pożółkłymi paznokciami, ściskający w rękach starą, wytartą czapkę i poruszający rytmicznie szczęką, za młodu był super przystojniakiem, zawsze wiernym swojej ślicznej żonie, pomimo, że zmarła kilka lat po ślubie.

Dlaczego więc ja miałabym zamartwiać się tym, że szefowa znów dziś miała zły humor, samochód po raz kolejny w warsztacie, a dziecko przyniosło uwagę ze szkoły? Powinnam się cieszyć, że mam rodzinę, przyjaciół, dziękować codziennie za ich zdrowie i żyć tak, jak tylko mam na to ochotę.
Nadmiernie narzekamy na swój los, przecież szklanka musi być do połowy pełna, wystarczy się przyjrzeć.