Krzewioróżka. Zanim kapeć stanie się bronią

Takim gatunkiem może być całkowicie nieszkodliwy dla człowieka owad z rodziny koziułkowatych. Ta sporych rozmiarów muchówka ubarwiona jest na czarno z wyraźnymi jaskrowo żółtymi prążkami na odwłoku.

Ubarwienie ma za zadanie zapewne odstraszać drapieżniki, lecz przy spotkaniu z człowiekiem, owo ubarwienie może stanowić dla niej wyrok śmierci.

Ludzie nie znając gatunków, ich biologii i zachowań, bardzo często uśmiercają zwierzęta, które w ogóle nie stanowią dla nich zagrożenia. Kierują się często wielkością i groźnym wyglądem napotkanego owada i tym samym chętnie sięgają po przysłowiowego kapcia.

Krzewioróżka (Ctenophora flaveolata), gdyż taką nazwę gatunkową nosi ta ogromna muchówka jest gatunkiem saproksylicznym, to znaczy takim, który do swojego rozwoju potrzebuje martwego, butwiejącego drewna.

Do krzewioróżki podobna jest inna koziułka a mianowicie Ctenophora ornata, która znajduje się na liście Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt a jej występowanie określone jest symbolem VU (gatunki wysokiego ryzyka, narażone na wyginięcie). Podobna jest również do niej Ctenophora pectinicornis. Wszystkie wymienione gatunki stanowią rzadkość w polskiej faunie. Występują nieliczne, co może potwierdzać fakt ich jednostkowych obserwacji.

Krzewioróżka bardzo chętnie zasiedla drzewostany bukowe, w których może znaleźć dla siebie właściwe warunki rozwoju. Mogą je stanowić dziuple, ale też rozkłądające się murszejące drewno, w których będą się rozwijały larwy.

W pełni wykształcone już muchówki w okresie wiosennym rozpoczynają swoje loty, zazwyczaj od kwietnia do czerwca . Można je spotkać przysiadające na murach domostw, gdzie odpoczywają lub wygrzewają się w pierwszych ciepłych promieniach słońca.

Badania naukowe wykazały, że dorosłe krzewioróżki bardzo chętnie odwiedzają kwiaty głogów i wydaje się, że nektar kwiatów tej rośliny jest przez te owady szczególnie preferowany.

Zatem co ten okazały owad potrzebuje do przeżycia? Wydaje się, że okazałych i zasobnych w zmurszałe drewno bukowych lasów, rosnących tu i ówdzie głogów oraz kapci znajdujących się tam, gdzie ich miejsce, czyli na stopach.