Książka życzeń i zażaleń. Jak żyć?

Arogancja władzy jest przerażająca.

Zastanawiam się, jak ktoś, kto dostaje około 30 tysięcy na rękę, śmie zabierać głos w sprawach ludzi, którzy muszą żyć za 1/50 tej kwoty? Co taki poseł może wiedzieć o kryzysie? Chyba tylko tyle, co przeczyta w prasie i usłyszy w TV.

Sejm zajmuje się tym, kto kogo obraził, robi się aferę, bo ktoś inny znowu nazwał jakiegoś księdza „panem”, a nie „ojcem”. Co to może obchodzić przeciętnego obywatela? Mnie na pewno nie. Ja mam inne problemy, np. jak ogrzać chałupę w takie mrozy, albo czy mam wlać do baku ON za 100 zł, czy do pełna, czyli za 350. Panom posłom wydaje się, że nie jest źle, bo teraz Polacy rezygnują z zakupu 52-calowego telewizora. Oszczędzają na artykułach luksusowych. Ockną się z "ręką w nocniku", dopiero kiedy będziemy musieli wybierać pomiędzy szynką dla siebie a mlekiem w proszku dla dziecka.

Minęły czasy, kiedy nam wmawiano, że jest dobrze, a my w to wierzyliśmy. Bezpowrotnie minęły. Poziom pokory w społeczeństwie spada. Oszukuje się ten, kto wierzy, że „jakoś to będzie”. Otóż, nie będzie.

Niektórzy mnie pytają, czy żałuję teraz, że głosowałam w wyborach na Platformę Obywatelską. Nie, bo nie mam cienia wątpliwości, że gdyby wygrał PiS, byłoby tak samo kiepsko. Władza i opozycja walczą ze sobą na słówka i gesty, jako oręż wykorzystując Radio Maryja, Smoleńsk i inne gadżety.

A ja czekam, aż któryś poseł powie: „Ludzie biednieją, obetnijmy sobie nasze diety, przestańmy utrzymywać rzeszę urzędasów, pokażmy, że obchodzi nas los obywateli”. Przypominam, że 30 proc. ogółu zatrudnionych wobec naszym kraju stanowią urzędnicy państwowi, opłacani z naszych z trudem uiszczanych podatków, podczas gdy w Unii normą jest 15 proc..

Obojętność władzy wobec pogarszającego się drastycznie poziomu życia obywateli zabija resztki zaufania do rządzących oraz, moim zdaniem, powoduje rozpad więzi rodzinnych i społecznych.

Polaków niedługo będzie łączyć wyłącznie wspólny hymn, wspólny Urząd Skarbowy, wspólna waluta i wspólna bieda z nędzą.