Ludzka brzydota...?

Przyszedł mi ma myśl pewien "brzydki" mężczyzna, którego poznałam w dzieciństwie. Był mężem przepięknej kobiety. Miałam chyba z 11 lat, kiedy go po raz pierwszy zobaczyłam i... autentycznie się wystraszyłam. Była to reakcja niedojrzałej, młodej osóbki. Tzw. ogólna opinia publiczna nie mogła zrozumieć, że tak bardzo urodziwa kobieta ma za męża - mężczyznę, którym można było straszyć dzieci.

Po latach, będąc na pewnej imprezie, wśród gości zobaczyłam owego "brzydala". Otoczony był wianuszkiem zapatronych w niego ludzi. Kiedy zbliżyłam się do nich usłyszałam przepiękny głos mówiący w taki sposób, że nie można było przejść obok obojętnie. Ten głos płynął wprost do mojego serca i jak inni stanęłam nie mogąc od niego oderwać oczu. Zobaczyłam w nim piękno w czystej postaci, choć przecież był to ten sam człowiek, którego wystraszyłam się w dzieciństwie.

Zapewne od dziecka był darzony niezwykłą, wielką i mądrą miłością, która wciąż mu powtarzała –jesteś piękny. Ta miłość mobilizowała go do walki z całym światem o zmianę postrzegania jego zewnętrznego wizerunku. Nie izolował się i miał to szczęście, że jego piękną duszę mogli zobaczyć tylko ludzie niezwykli. Tym sposobem, pomimo swej zewnętrznej brzydoty wiódł niezwykłe, interesujące i bogate życie. Spęłnił się jako mąż, ojciec i człowiek.

Takiego szczęścia nie ma 15-letnia Basia, która z powodu krzywej twarzy boleśnie odczuwa odtrącenie. Od kiedy świadomie pamięta swoje życie, zawsze dramatycznie pragnęła, by nie trwało zbyt długo.

zanurz swoje myśli
w tę jedną, jedyną
chwilę szczęścia
bezpieczną w śpiewie ptaków
błękitach nieba
tak promienną
promieniami słońca
uczep się jej drapieżnie
nie puszczaj !
promień szczęśliwej chwili
oślepi
ludzi maluczkich
boleśnie raniących Cię
...............czynem,
...................gestem,
......................słowem,
........................spojrzeniem...