Nie lubiłem musicali... O "Les Miserables" w warszawskiej Romie

O rany, a ja nie lubię musicali, tak pomyślałem, gdy córka i zięć sprawili mi prezent w postaci biletu na Les Miserables w Romie. Przekonały mnie miejsca w loży VIP-owskiej, stawiłem się w teatrze. Wybór miejsca na lożę VIP – doskonały, na wprost, w odpowiedniej odległości, nieco powyżej sceny, w sam raz. Trochę mało miejsca, w pierwszym rzędzie siedzi się wygodnie, ale luksusowe i nonszalanckie – noga na nogę przy moich ponad 190 – to już nie, nie w pakiecie VIP. Sala w Romie nie jest imponująco wielka, ale też to niemałe kameralne pomieszczenie. Proporcje sceny do widowni, sali do balkonów są wyważone, moje ogólne wrażenie (byłem tam pierwszy raz), bardzo dobre. Świetna akustyka.

Przyznam, mimo pozytywnego odbioru teatru – niezłe wnętrza, dobra, miła i profesjonalna obsługa – moje nastawienie nie było dobre, wszak ja nie lubię musicali. Fakt, za wiele ich nie widziałem, praktycznie w ogóle, kilka w TV, ale nie lubię i już. Opowiadać śpiewem i tańcem to domeny opery i baletu, ale musical?! Nędznicy to pięcioczęściowa, wielowątkowa powieść, Hugo pisał ją dwadzieścia lat, ujął panoramę całego społeczeństwa francuskiego XIX wieku, film było trudno zrobić, przekazać całą fabułę, na tak niewielkiej przestrzeni? W takim czasie? Niemożliwe!

Już pierwsze sceny wyrwały mnie z mojego „nie lubię”. Swoboda i lekkość przekazu, znakomite głosy, fantastyczna, dopieszczona choreografia, płynne zmiany dopracowanych do najdrobniejszych szczegółów scen zrobionych z rozmachem spowodowały, że dałem się porwać akcji. Historia opowiedziana została w detalach, nie nużąc widza. Sceny z oberży, z domu „pod czerwoną latarnią” i z barykady to majstersztyk, tak w opracowaniu jak i wykonaniu. Do tego w głosach, ruchu było coś najważniejszego – aktorzy przekazywali emocje rezonujące w widzach. Czerwony powiewający sztandar nad barykadą, lubieżnie rozkołysane w tańcu biodra kurtyzan, zatracenie bywalców oberży, pozostaną obrazami mych wspomnień na długo. Całość nie była li tyko dokładną narracją treści, opowieścią historii, w powietrzu czuć było miłość, smutek, radość i żal, chciwość i poczucie winy. Rozmach i lekkość, to dwa słowa, którymi najłatwiej podsumować całą sztukę.

Czytaj więcej -->

Janusz Kruciński w roli Jeana Valjeana, Łukasz Dziedzic jako Javert i Malwina Kusior – Eponine, to gwiazdy tego przedstawiania, gwiazdy na wielką skalę. Wspaniałą kreację stworzył Tomasz Steciuk, przedstawiając sugestywną postać skąpego karczmarza Thenardier’a. Wielkie brawa należą się dzieciom, Gavroche wzbudził wielkie emocje wśród widowni.

Jeżeli dołożycie do tego Państwo dbałość o detale, tak w budowie scenografii, jak i wyglądzie postaci, swobodę w budowaniu przekazu treści, to mam nadzieję, że dacie się skusić na obejrzenie Les Miserables w reżyserii Wojciecha Kępczyńskiego, by poczuć ten klimat, ten czas, te emocje. Dłonie dziś jeszcze czuję od braw. Od wczoraj lubię musicale, a strona internetowa teatru Roma ma miejsce w moich stałych zakładkach.