Nie taki straszny wilk

Adam Wajrak – Wilki. Wydawn. Agora 2015

O autorze:
Adam Jerzy Wajrak urodził się 3 lipca 1972 – polski działacz na rzecz ochrony przyrody i dziennikarz związany z „Gazetą Wyborczą”.
Autor artykułów i książek o tematyce przyrodniczej.
Jest autorem lub współautorem książek:
• (Za)piski Wajraka
• „Zwierzaki Wajraka, wspólnie z żoną Nurią Selva Fernandez)
• „Kuna za kaloryferem, czyli nasze przygody ze zwierzętami, wspólnie z Nurią Selva Fernandez)
• „Przewodnik prawdziwych tropicieli”
• "To zwierzę mnie bierze"
• "Wilki"
O książce:
„Wilki” zaczynają się od psa imieniem Antonia. Suczka nie przypominała ani wilka, ani wymarzonej przez autora rasy.
Miała „długi pysk jak u mrówkojada, a na jego końcu spory nochal. Do tego małe rezolutne oczka”.
Odegrała jednak w życiu państwa Wajraków ogromną rolę także w związku z wilkami.
Autor zastosował dobrą metodę – najpierw trochę o sobie prywatnie a potem sporo danych dotyczących wilków.
Gdy czytelnik znuży się naukowymi danymi następuje opis kontaktów z ludźmi i zwierzętami. Także zabawnych momentów.
Są tu relacje z wypraw w poszukiwaniu padliny i odchodów zwierząt, które bada żona autora Nuria, z pochodzenia Hiszpanka.
Mamy więc opowieść o udomowionym nie do końca wilku Kazanie, jego zwyczajach i próbie zdominowania każdego napotkanego człowieka i zwierzęcia. O tym czego bał się najbardziej i jak bezkrwawo potrafił bawić się z bratem.
„Wilk jest … w naszej kulturze demonem, symbolem dzikości, nienasycenia, ciemności, krwiożerczości”.
Wajrak opisując życie wilków próbuje nas przekonać, że to nieprawda.
Przy okazji otrzymujemy rys historyczny kontaktów między ludźmi a wilkami na przestrzeni wieków i jak to wygląda obecnie w różnych krajach.
W Polsce są one teraz pod ochroną, w PRL-u płacono za zabijanie wilków, a jak jest gdzie indziej dowiecie się z tej książki.
Wajrak zapoznaje nas z wieloma faktami dotyczącymi życia tych zwierząt – między innymi jak długo trwa ciąża, jak duży bywa miot i od czego zależy ilość szczeniąt.
Tłumaczy dlaczego wilki napadają na zwierzęta domowe.
Twierdzi, że mają większy mózg od psów, są od nich mądrzejsze i lepiej współpracują w stadzie.
Opisuje jak brzmi ich wycie i w jaki sposób zakłada się im odbiorniki telemetryczne.
W dawnej Polsce polowano na wilki dla skór, dopiero w XVIII-XIX wieku zaczęto je tępić. Kinomani zapewne pamiętają scenę z filmu „Popioły”.
Przestrzega posiadaczy psów: „Las to nie jest miejsce dla wolno hasających psów”, bo spotkanie z wilkami może się źle skończyć.
Dowiemy się także kiedy wilka udomowiono i gdzie odbyło się to po raz pierwszy. A także co to jest krajobraz strachu.
Człowiek jest największym wrogiem zwierząt a szczególnie kłusownicy – jest w książce parę drastycznych scen i zdjęć obrazujących skutki działania tych osobników.
„Wnyki nie wybierają. Choć są zastawiane na jelenia lub dzika zabijają też rysie i wilki. Łapią się w nie nawet żubry”
To książka nie tylko o wilkach, a także o ludziach z nimi związanych, o gangach kruków , orłach bielikach, jeleniach, dzikach, drzewach i rysiach – w Puszczy Białowieskiej i w Bieszczadach.
Jak myślicie ile gatunków kręgowców to padlinożercy?
Tego i wiele innych rzeczy dowiecie się z tej książki.
A jeśli poczujecie niedosyt proszę przeczytać Farleya Mowata „Nie taki straszny wilk”.
Obie pozycje polecam.