"Objęcia strachu" - poetycki debiut Anny Jurek

W 2008 roku Anna Jurek, wówczas uczennica opoczyńskiego liceum, została laureatką stypendium artystycznego marszałka województwa łódzkiego. Jesteśmy dumni, bijemy brawa... Ów rok był jednak dla młodej poetki łaskawy w jeszcze inne sukcesy, a z pewnością nie poskąpił jej powodów do radości, bowiem nakładem Wydawnictwa Heliodor ukazał się tomik jej wierszy pt. Objęcia strachu. Wydobycie swojej twórczości z przepastnych szuflad i zebranie jej w zwartą publikację to niewątpliwie duże osiągnięcie i szczęście ogromne. Przyjrzyjmy się zatem poezji znajdującej się w niniejszym zbiorze.

Debiutancki tomik mieszczący w sobie ponad siedemdziesiąt utworów, jest utkany z sieci niezwykle wzruszających opowieści, które są w dużej mierze podróżą autorki do wnętrza samej siebie. Zgromadzone wiersze zachwycają siłą obrazu oraz wnikliwą obserwacją, ale z nagromadzonych konkretów wyłania się niepokój, szereg pytań, na które w dużej mierze odpowiedzi nie uzyskamy.

Anna Jurek swoją przygodę z poezją rozpoczęła niezwykle wcześnie, bo w wieku dziesięciu lat. Zebrane utwory odzwierciedlają zatem przemiany, jakie w niej następowały, stąd różnorodność tematyczna w tej publikacji jest rzeczą nieodzowną. Niemniej, siłą tej poezji jest dojrzałość. Dojrzałość w tak młodym wieku? Zadziwiające, ale jednak. Wiersze poetki są także wyrazem jej wrażliwości, ciekawości świata i przekonania, że obok toczy się życie niezwykle różnorodne, ale w tej różnorodności i odmienności każdorazowo znaczące. Są w twórczości Anny Jurek również pytania o istotę życia w świecie obfitującym w dobro, ale i niepozbawionym zła. Jest pragnienie zrozumienia sensu życia w cierpieniu. Pojawia się gorycz, smutek, rozżalenie, bo przecież można dać z siebie więcej, można nastawić ucha, otworzyć oczy, by zobaczyć obok siebie człowieka samotnego, potrzebującego albo i zagubionego. To wszystko nakreśla bardzo wyraźny portret poetki, której dominującą cechą jest - jak się zdaje - jej wrażliwe serce. I zapewne to ono właśnie dyktuje myślom strofy, obok których nie sposób przejść obojętnie.

Ale ta rozpiętość tematyczna nie wyczerpuje wszakże zagadnień, które porusza autorka. Bo do takich należy również wiara, będąca jak się zdaje drogowskazem jej życia. Wiara, która daje siłę, wskazuje rozwiązania, uczy miłości do człowieka, szacunku do samego siebie, pomaga wydostać się z dolin, które wcale nierzadko na ścieżkach życia się pojawiają. Ale jest to również wiara w dobrego Boga, Jego mądrość i w sens życia, mimo bólu, którego obecność jest nieuchronna, czy nieumiejętności zrozumienia niezawinionego cierpienia, np. ludzi ginących w wojennej pożodze, czy afrykańskich dzieci, których wydęte z głodu brzuszki zwykliśmy oglądać na szklanym ekranie.

W Objęciach strachu jest wiele utworów wartościowych, godnych czytelniczej uwagi.
Mnie przyciągnął liryk *** Zatrzymać na moment czas. Wydaje się, że najwłaściwszym będzie nazwanie tegoż wiersza lustrem pragnień poetki. A jakie są te pragnienia: "żyć po prostu / teraz / nie myśleć / tylko kochać". Czy w tym oto wierszu przemawia duch samego Horacego, czy może raczej duch chrześcijaństwa? A może i ten, i ten? Chwytaj dzień, nie oglądaj się na przeszłość, nie martw o przyszłość, niepewną, pełną znaków zapytania, żyj, realizuj marzenia... Albo: zaufaj Bogu, nie troszcz się o jutro, bo i tak nie masz nań wpływu, kochaj ludzi, czyń dobro. Ten oto przykład unaocznia dojrzałość, mądrość i refleksję nad życiem, jakie towarzyszą autorce. Wydaje się również, że refleksyjność to swoisty leitomotiv omawianego tomu. Bo oto idąc krok dalej czytamy: "Bóg ograniczył nam ilość wyborów", "ciągle szukamy sensu (...) sensu człowieka" tudzież dość mocne określenie "świat do naprawy". Czyż takie frazy nie zradzają się w człowieku stawiającym pytania, szukającym odpowiedzi, zastanawiającym się nad istotą życia tu i teraz?

Utwory Anny są pełne troski o świat, ludzi oraz ich dobro. Wydaje się jakby pobrzmiewały w nich słowa: idź przez życie tak, by jak najwięcej ludzi odczuło twoje dobro. Takie odnosimy wrażenie, gdy czytamy: "ważne jest to, co ludzkie / nigdy to, co twoje".

Niewątpliwym wyróżnikiem poezji Anny Jurek jest tematyka miłości - podkreślanie nawet bez naocznego literowania słowa miłość, że w tym życiu to właśnie ona jest najważniejsza i ona ostatecznie zwycięży zło. I jak pisze autorka: "dla niej wznoszą pomniki". Niezwykle urokliwe są wiersze traktujące o tej właśnie wartości. Spójrzmy: "nie czyńmy miłości / tylko uśmiechem - / a wytrwałością i cierpliwością", "mówią, że potrzebna nam miłość / ta prosta / pierwsza i wieczna / ta sama za każdym razem / spotkanie dwóch serc / mających stworzyć jedną duszę / z kontrastów".

W niniejszym tomie szczególną uwagę zwraca wiersz pt. Wołania. Poetka przemawia tutaj głosem swojego pokolenia, które w odgórnym zamyśle miało być solą ziemi. Tyle że obrazek nakreślony przez poetkę nie wygląda optymistycznie, a wręcz jest mroczno-gorzki... Młodzież destrukcyjna, zraniona i raniąca, zagubiona oraz przesiąknięta smutkiem. A przecież to właśnie ona jest i ma być solą ziemi, czyli fundamentem przyszłości, budowniczym wartości, na których wzorować będą się kolejne pokolenia, to młodzież ma świecić światłem prawdy, która przyciągnie zgubionych ludzi. Bo przecież - jak pisze poetka - "przyszłość leży w waszych rękach".

I takich właśnie poruszających utworów jest w tym zbiorze dużo, dużo więcej.

Anna Jurek w swoim debiucie poetyckim dostarcza czytelnikowi treści poruszające serce i ducha. Zebrane w niniejszym tomie wiersze skłaniają do refleksji nad współczesnym światem. Autorka oprócz talentu poetyckiego posiada dar jeszcze cenniejszy - wrażliwe serce i oczy niepożerające powierzchowności, ale sięgające głębiej, i chyba z tej przyczyny powiedzieć możemy, że jest to niezwykle urokliwa poezja serca, która pozostaje w pamięci na długo.