Pearl Harbor 1941 cz. 2

Rankiem, 7 grudnia 1941 roku o godzinie 6.15, z flagowego lotniskowca "Akagi", na rozkaz głównodowodzącego hawajską operacją wiceadmirała Chuichi Nagumo, pierwsza fala 183 samolotów wzbiła się w powietrze. Składały się na nią myśliwce, bombowce i samoloty torpedowe.

Pierwsze nadlatujące samoloty na amerykańskich radarach zostały dostrzeżone o godzinie 6.45, lecz dopiero o 7.20, gdy radary wykazywały coraz większe zgrupowania maszyn, obsługa stacji radarowej postanowiła powiadomić o fakcie ośrodek alarmowy lotnictwa. Jak na ironię, oficer odbierający meldunek uznał depeszę za wyraz paniki ze strony obsługujących stację radarową. W tym czasie bowiem miały przybyć ze Stanów samoloty Boeing B-17 Flying Fortress. Ulepszona, nowa wersja "E", tej super nowoczesnej Latającej Fortecy.

Pierwsza faza ataku

Pierwsze bomby na port wojenny, a tym samym na 70 bojowych i 24 pomocnicze okręty, spadły o godzinie 7.55. Dwie minuty przed godziną ósmą do Stanów Zjednoczonych dotarła depesza kontradmirała Bellingera o nalocie japońskim na Pearl Harbor. Rozpoczęła się pierwsza faza hawajskiej operacji.

O duchu bojowym wśród japońskich lotników niech świadczy przekaz pilota samolotu torpedowego, Juzo Mori, zamieszczonego w książce M.Okumiya - "Zero": "...Nagle zobaczyłem tuż przed sobą nieprzyjacielski samolot. Ponieważ mój samolot był uzbrojony tylko w pojedynczy karabin maszynowy 7,7 mm, z polem ostrzału do tyłu, był on właściwie bezbronny w walce powietrznej. Miałem za chwilę umrzeć, postanowiłem więc zabrać w tę podróż przeciwnika i ...rzuciłem swój bombowiec prosto na wroga. Pilot tamtego samolotu pod wpływem mojego manewru, rzucił się do ucieczki. Zadałem sobie pytanie: Czy to jest to, co nazywamy wojną?"

W tej fazie ataku najdotkliwsze straty poniosła USS Arizona, pancernik, kompletnie zniszczony atakami japońskiego lotnictwa. Zginęło około 1100 oficerów i marynarzy z załogi liczącej niewiele ponad 1500 ludzi. Ataki na pancernik USS Oklahoma pochłonęły 415 ofiar, a okręt w wyniku wielokrotnych trafień torpedami i bombami oraz eksplozjach w ładowniach amunicyjnych, przewrócił się do góry stępką. USS West Virginia, pancernik, trafiony kilkakrotnie torpedami i bombami, stracił około 150 członków swej załogi. Na dnie kanału portowego osiadł admiralski pancernik, USS California, grzebiąc w swym stalowym wraku 98 marynarzy. Podobny los spotkał pancernik USS Nevada, który po kilku celnych trafieniach osiadł na mieliżnie portowej, tracąc 50 ludzi.

Nie mniejsze straty poniosły amerykańskie okręty cumujące po przeciwnej stronie wyspy Ford (u północno-wschodniego wybrzeża). Wśród nich pochodzący z 1909 roku pancernik USS Utah, który po trafieniu dwoma torpedami przewrócił się i zatonął.

W tym także czasie do akcji włączyły się miniaturowe łodzie podwodne, które przedarły się przez sieci przeciwtorpedowe, ochraniające bazę. Ale też i łowcy okazali się zwierzyną, jak po ataku torpedowym, na wynurzony miniaturowy okręt natarł niszczyciel USS Monaghan, taranując i obrzucając bombami głębinowymi Japończyków.

Kolejna faza ataku

Około godziny 8.40 nad Pearl Harbor pojawiła się druga fala japońskich samolotów w sile 54 bombowców horyzontalnych i 80 bombowców nurkujących w osłonie 36 myśliwców. Główną koncentracją japońskich pilotów był pancernik USS Pennsylvania. Stojący w asyście niszczycieli USS Cassin i USS Downes, które przyjęły na siebie huraganowe ataki, otrzymał jedno celne trafienie bombowe, co spowodowało śmierć 18 i rany u 30 marynarzy. Do końca utrzymał zdolność pływającą.

Oczywiście poza głównym celem, jakim były amerykańskie jednostki pływające, lotnictwo japońskie pustoszyło lotniska, składy amunicji, magazyny paliw, nie oszczędzając także obiektów cywilnych. Sporym zaskoczeniem dla Japończyków był brak w hawajskim porcie amerykańskich lotniskowców. Zarówno USS Enterprise, jak i USS Lexington przewoziły eskadry morskich myśliwców dla baz w atolu Wake i Midway.

Epilog

Pierwsze powracające samoloty pokazały się nad lotniskowcem Akagi parę minut po dziesiątej, gdyż droga powrotna była krótsza. Admirał Nagumo, słusznie zakładał, iż w czasie powrotu, po czterech godzinach w powietrzu, w maszynach może zabraknąć paliwa. Przeciwny, silny wiatr, przestrzeliny w kadłubach samolotów, ekstremalna praca silników nad celem, to czynniki, które zmusiły okręty japońskie do zbliżenia się na odległość około 190 mil od wyspy Oaha, celem wcześniejszego przejęcia swych pilotów.

Z 353 samolotów, które w dwóch fazach zostało ekspediowanych nad Pearl Harbor, na pokłady lotniskowców powróciły 324 maszyny. Amerykańska obrona nabrzeżna i obsługa przeciwlotniczych dział okrętowych wraz z nielicznie podniesionymi w powietrze myśliwcami, strąciła 29 japońskich samolotów.
Z pięciu miniaturowych łodzi podwodnych biorących udział w operacji hawajskiej, cztery zostały zniszczone lub zaginęły. Ocalała jedna pod dowództwem chorążego Kazuo Sakamaki wraz z marynarzem Inagaki. Otóż ich okręt, po atakach amerykańskich niszczycieli bombami głębinowymi i po kolizji z rafą koralową nie był w stanie wydostać się z portu. Przeczekawszy do godzin nocnych, wynurzyli łódź i opuścili ją wpław w kierunku brzegu, gdzie dostali się w ręce Amerykanów. Uszkodzony, miniaturowy okręt, następnego dnia fale wyrzuciły na brzeg Oaha.

Amerykańska Flota Pacyfiku w wyniku działań japońskich, poniosła w Pearl Harbor ogromne straty. Bezpowrotnie utraciła dwa pancerniki USS Arizona i USS Oklahoma, a pozostałe sześć było odbudowywane nawet do roku 1943. Marynarka ponadto utraciła 80 swoich samolotów, natomiast siły powietrzne 122 maszyny, co stanowiło 60 proc. jednostek stacjonujących w bazie w momencie ataku.

Zginęło 2403 marynarzy, żołnierzy piechoty morskiej i oddziałów lądowych, a rany odniosło - 1178. Ponadto zginęło lub odniosło rany 106 cywilów.

Wśród wojskowych amerykańskich poleciały głowy. Zdymisjonowany został i przesłany w stan spoczynku admirał Husband E.Kimmel, głównodowodzący Floty Pacyfiku, posadę stracił szef wydziału operacyjnego Floty, admirał Harold Stark, a także generał Walter C.Short.

Podzielone racje

Zdaniem wiceadmirała Nagumo, głównodowodzącego operacją, " ...zostało osiągnięte to, co zamierzała admiralicja cesarska...". Natomiast część oficerów ze sztabu Nagumo - po powrocie ostatniego samolotu - zażądała ponownego ataku na Pearl Harbor, by doszczętnie zniszczyć amerykańską bazę. Jednakże z braku wiadomości o pozycji amerykańskich lotniskowców, wiceadmirał Chuichi Nagumo ostudził zapędy co bardziej gorliwych dowódców, i o godzinie 13.30 zarządził odwrót Zespołu Uderzeniowego z kierunkiem do macierzystych portów.

Natomiast, jak relacjonuje historyk S.E.Morison, atak japoński na Pearl Harbor był nierozsądnym. Byłoby - jego zdaniem - korzystniejszym dla Japończyków zarówno z punktu politycznego, jak i strategicznego, oczekiwanie na atak Floty Pacyfiku. Musiałaby ona, przebyć ocean nękana przez japońskie okręty podwodne, niesprzyjające warunki atmosferyczne, a następnie stoczyć bitwy blisko Wysp Japońskich.

Źródło: A.Wolny - Wojna na Pacyfiku.Agresja japońska w latach 1931-1945