Piorunujące kino?

Jeżeli spodziewacie się wybuchów śmiechu, do jakich przyzwyczaiły nas produkcje w stylu Shreka lepiej zostańcie w domu. Piorun nie należy do filmów uniwersalnych – dla dzieci bajkowych, dla dorosłych śmiesznych. Jest jedynie sprawnie opowiedzianą historyjką o wartościach, tak w baśniowym świecie ważnych, jak przyjaźń i dobroć.

Historia opowiada o psim aktorze, który wcale nie potrafi grać. Przyczyną telewizyjnych sukcesów Pioruna jest bowiem jego nieświadomość. Sympatyczny psiak nie wie, iż jego przygody są wyreżyserowane, supermoce są dziełem speców od efektów specjalnych, a kolejne zwycięstwa nad złem możliwe są jedynie dzięki kreatywnym scenarzystom. Czworonożny bohater żyje w świecie niczym z Truman Show. Zaczyna się robić ciekawiej, kiedy przypadkiem opuszcza hollywoodzkie studio i musi się zmierzyć z prawdziwymi zagrożeniami w realnym świecie. Wtedy też poznaje zgraję uroczych zwierzaków, a widz przenosi się do typowo disnejowskiego otoczenia, gdzie prym wiodą wesołe futrzaki.

Radosne i pięknie skreślone, ale nie zabawne – dorosły odbiorca nie znajdzie w filmie ani odpowiednich dla siebie żartów słownych, ani komizmu sytuacyjnego na zadowalającym poziomie. Całość jest jedynie sprawnie opowiedzianą bajką dla najmłodszych. Film reklamowany jest jako dzieło twórców Lilo i Stich i rzeczywiście podobny klimat można w nim odnaleźć.

W polskiej wersji dubbingu w roli głównej usłyszymy Borysa Szyca, zbyt wielu zabawnych tekstów jednak nie wyłapiemy. Całość jawi się jako poprawna oraz ładna graficznie bajka dla dzieci i niestety jedynie dla nich. O piorunującym efekcie możemy zapomnieć.