F/A-18 E/F Super Hornet powstał na zamówienie amerykańskiej marynarki wojennej US NAWY w latach 90-tych. W założeniu miał stać się następcą większości używanych przez US NAWY samolotów stacjonujących na lotniskowcach: myśliwców F-14 Tomcat oraz F/A-18 C/D Hornet, szturmowych A-6E Intruder, patrolowych S-3B Viking, tankowców KA-6D oraz samolotów do zadań walki elektronicznej EA-6B Prowler. Taka unifikacja parku maszynowego dała ogromne oszczędności finansowe. Oblot nowego samolotu miał miejsce 29 listopada 1995 r., a seryjna produkcja rozpoczęła się w 1999 r. Nieoficjalnie nadano mu nazwę Rhino (ang. nosorożec) aby odróżnić nową maszynę od starszej wersji.
Super Hornet jest w zasadzie nową maszyną, mającą, poza wyglądem, niewiele wspólnego ze swoim poprzednikiem F/A-18 C/D Hornet. Producent nie zdecydował nadać samolotowi nowej nazwy, gdyż certyfikowanie nowego modelu jest o wiele trudniejsze, niż wersji rozwojowej myśliwca (na przykład nie powstał nigdy prototyp ale od razu maszyny seryjne).
W stosunku do Horneta, Super Hornet został znacząco powiększony (wielkością przewyższa F-15C Eagle). Dzięki temu (m.in. zwiększona powierzchnia skrzydeł) może lądować na lotniskowcu z podwieszonym niewykorzystanym uzbrojeniem (inne samoloty musiały je zrzucić do morza, gdyż były za ciężkie i rozbiłyby się przy zetknięciu z pokładem).
Dla samolotu przeznaczono radar APG-79 (jest stopniowo montowany - we wczesnych maszynach był zastosowany radar starszego typu). Jest to bardzo nowoczesny radar z aktywnym skanowaniem fazowym AESA. Jest w stanie naprowadzać jednocześnie do kilku pocisków w kierunku celów lecących na różnych wysokościach, w różnych kierunkach. Istnieje możliwość prowadzenia walki radioelektronicznej poprzez zagłuszanie sygnałów przeciwnika przez fale emitowane przez radar Super Horneta. Radar z ogromną rozdzielczością może odwzorowywać mapę terenu znajdującego się w przedniej półsferze samolotu, co jest bardzo ważne przy misjach szturmowych. W tym samym momencie można skanować powierzchnię ziemi oraz przestrzeń powietrzną, co dla starszych radarów jest niemożliwe.
Początkowo samolot nie był wyposażony w system naprowadzania w podczerwieni, gdyż po zamontowaniu radaru, ten zwyczajnie nie mieścił się w nosie maszyny. Dlatego z biegiem czasu głowicę (ATFLIR – Advanced Targeting FLIR) zainstalowano pod myśliwcem. Sprawia to, że znacząco ograniczone zostało pole obserwacji, a system można używać tylko przy prędkościach poddźwiękowych. Różne źródła nie są zgodne, czy głowica jest montowana seryjnie. Jednak na zdjęciach Super Horneta nie jest ona widoczna.
Uzbrojenie może być przenoszone na 11 belkach znajdujących się na końcach skrzydeł, pod nimi oraz pod kadłubem. Mogą to być rakiety powietrze-powietrze AIM-120 AMRAAM (łącznie 12 sztuk) lub AIM-7 Sparrow, przeciwokrętowe AGM-84 Harpoon, antyradiolokacyjne (antyradarowe) AGM-88 HARM, pocisk powietrze-zimia AGM-65 Maverick, bomby kierowane AGM-154 JSOW oraz serii JDAM i Paveway, bomby atomowe B57 lub B61, kasetowe, zasobniki z niekierowanymi rakietami. W kadłubie na stałe zainstalowane jest działko M61A1/A2 Vulcan kalibru 20 mm.
Konstruktorzy zmniejszyli powierzchnię odbicia radarowego poprzez odpowiednie ukształtowanie obrysów samolotu, zwłaszcza z przodu i z tyłu. Jak prawie każdy współczesny myśliwiec F/A-18 E/F posiada elektroniczny system sterowania fly-by-wire.
Z informacji, które oficjalnie, bądź nieoficjalnie przedostają się do mediów, można wywnioskować, że F/A-18 E/F Super Hornet nie jest lubiany przez pilotów. Brakuje mu mocy w starciach na bliskim dystansie, przez co pojedynek powietrzny może zostać wygrany nawet przez myśliwce starszej generacji. Możliwości walki powietrznej są gorsze od wycofanych F-14 Tomcat (Super Hornet nie może przenosić pocisków dalekiego zasięgu AIM-54 Phoenix), a także od starszych F-18 C/D. Zadania szturmowe, mogą być wykonane równie efektywnie przez jednosilnikowe samoloty takie jak F-16, zatem mniejsze i tańsze w eksploatacji. Mankamentem jest też niewystarczający zasięg maszyny. Podobno pojedynczy F-16 jest w stanie wykonać misję atakowania celów naziemnych, gdy do tego samego zadania potrzeba aż trzech F/A-18 E/F. Pikantności dodaje fakt, że amerykańska piechota morska US Marine Corps, posiadająca starsze Hornety, odmówiła przyjęcia do służby Super Hornetów.
Specjalną wersją Super Horneta jest EA-18G Glowler. To odmiana przeznaczona do walki elektronicznej, która zastąpiła starzejące się EA-6B Prowler. Ich zadaniem jest zakłócanie radarów przeciwnika (obrony przeciwlotniczej), co ma umożliwić w miarę bezpieczne zaatakowanie celu przez samoloty szturmowe. Może przenosić taktyczne zasobniki zakłócające ALQ-99 (zwykle 3, maksymalnie 5), pociski antyradarowe AGM-88 HARM, służące do niszczenia radarów a do samoobrony rakiety AIM-120 AMRAAM.
F/A-18 E/F zostały użyte pierwszy raz w ataku na baterię rakiet koło Al Kut w Iraku w 2002 r. Brały udział w operacji Iraqi Freedom w 2003 r. oraz w nalotach na pozycje Talibów w Afganistanie. Oprócz USA, myśliwce są na wyposażeniu australijskich wojsk lotniczych (Royal Australian Air Force).
F/A-18 E/F Super Hornet razem z F-35 zostaną trzonem lotnictwa pokładowego US NAWY co najmniej do 2040 r. Będzie on najliczniej produkowanym samolotem myśliwskim opracowanym po zimnej wojnie.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
