Pomagam - nie daję

1 grudnia br. rozpoczęła się kampania społeczna „Pomagam - nie daję”, która obejmie całą Warszawę. Ma ona przede wszystkim charakter edukacyjny.

Jej celem jest ograniczenie zjawiska żebractwa i dotarcie z informacją o formach pomocy do jak największej liczby osób proszących o jałmużnę. Równie istotne jest uświadomienie mieszkańcom Warszawy i przyjezdnym, że wsparcie finansowe na ulicy nie jest odpowiednią formą pomocy. Bo przyzwyczaja do łatwego zarobku i prowadzi do patologii.

Kim są żebrzący ludzie? Czy zastanawiamy się nad tym? Ile z tych osób faktycznie potrzebuje naszej pomocy? Czy wiemy, że są to często podstawione osoby, a nie Ci naprawdę potrzebujący? Dostają odpowiednie rekwizyty, które mają wzbudzać litość: wózki inwalidzkie, kule. Mają swoje rewiry. Pracują codziennie na najbardziej uczęszczanych trasach. Są to okolice metra, kościoły, dworce PKP, PKS, przejścia podziemne, kawiarenki i restauracje, przystanki autobusowe czy tramwaje kursujące przez centrum stolicy. Najwięcej litości nadal budzą malutkie rumuńskie dzieci, zwłaszcza zimą. Kto wówczas powie "nie!"?

A co na ten temat mówi kodeks wykroczeń? :

Art. 58.§ 1. Kto, mając środki egzystencji lub będąc zdolny do pracy, żebrze w miejscu publicznym, podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 58. § 2. Kto żebrze w miejscu publicznym w sposób natarczywy lub oszukańczy, podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności."

Często Ci, którzy otrzymują pieniądze przeznaczają je nie na jedzenie czy leki, ale na alkohol lub narkotyki. Zebrane pieniądze często zabierają "opiekunowie" . W zależności od miejsca gdzie żebrzą zarabiają 200-300 zł. dziennie.

Chcesz pomóc tym ludziom, to nie dawaj pieniędzy. Lepiej skieruj ich do odpowiednich ośrodków
pomocy społecznej. Prawdziwa bieda rzadko się afiszuje.