"Raj Eskimosów" rajem dla widzów

Utwory dramatyczne Bogusława Schaeffera (m.in. "Scenariusz dla nie istniejącego lecz możliwego aktora instrumentalnego", "Kaczo", "Tutam") trudno nazwać intelektualną ucztą. W przypływie złego humoru nazywam je na własny użytek pseudo intelektualnym bełkotem, a w najlepszym przypadku testem inteligencji dla widza. A to dlatego, że ogromną przyjemnością jest odkrywanie inspiracji literackich autora (od Szekspira po Witkacego), śledzenie skojarzeń i wnikliwych obserwacji zawartych w tekstach tego muzyka i dramaturga, a prywatnie ogromnie sympatycznego człowieka. Można się wykrzywiać na pewną miałkość filozoficzną i nieskomplikowaną fabułę (czasem jej pozorny brak) sztuk Schaeffera - nie inaczej jest w "Audiencji III, czyli raju Eskimosów".

trochę seksu, trochę nudy... O spektaklu "Seks nocy letniej"

Składa się ona z kilku scen przedstawiających spotkanie kobiety i mężczyzny, jak to zwykle u tego autora - artystów: pianistki i wiolonczelisty. Przez blisko dwie godziny obserwujemy ich wzajemne relacje w różnych konfiguracjach: profesor - studentka (nie grzesząca intelektem), aktor - zafascynowana nim teatromanka, uzdrowiskowy lowelas - spragniona uczucia kuracjuszka i wiele innych. A wszystko zaczyna się, jakże by inaczej, od muzyki, a dokładniej od wymuszonego pęknięciem struny wykładu na temat twórczości kompozytorskiej ... Bogusława Schaeffera (świetny autoironiczny wątek!) Poważne dywagacje na temat sztuki szybko ustępują miejsca opowieściom o kobietach, mężczyznach, miłości, życiu i nieosiągalnym raju, który istnieje w kraju Eskimosów. Banał okraszony stwierdzeniami, że człowiek jest zagadką i okrzykami typu: "Milcz, kiedy do mnie mówisz". Co zatem sprawia, że "Audiencję III ...", podobnie jak wszystkie sztuki Bogusława Schaeffera ogląda się z tak ogromną przyjemnością, zadowoleniem, a przy okazji niejako wyśmienicie się bawiąc?

Wydaje się, że podstawą sukcesu schaefferowskich przedstawień są możliwości, jakie stwarza on aktorom. Widziałem "na żywo" kreacje Jana Peszka, Jana Frycza czy Andrzeja Grabowskiego w takich realizacjach. I wydawało mi się, że lepszych wykonawców trudno sobie wyobrazić, a jednak aktorzy Teatru Niepotrzebnego: Katarzyna Michalska i Marcel Wiercichowski dowiedli, jak bardzo się myliłem. To doskonali aktorzy, którym niektóre polskie tak zwane gwiazdy mogłyby co najwyżej sprzątać w garderobie. Zasób możliwości, jakim obydwoje dysponują, wydaje się zgoła nieograniczony. Michalska rozpoczyna od ... wpuszczania publiczności na widownię i pomagania w zajmowaniu miejsc. Potem, słysząc rumor dobiegający zza kulis, biegnie za scenę, by pomóc wiolonczeliście, który przewrócił się w ciemności. Słyszymy ich rozmowę o pęknięciu struny i konieczności odwołania koncertu, tak wiarygodnie brzmiącą, że nie tylko ja dałem się nabrać. A potem zarówno Katarzyna Michalska, jak i Marcel Wiercichowski wcielają się w przeróżne postacie: od artystki po zwykłą babę, która idzie do Tesco; od profesora - poety po pantoflarza recytującego monologi z "Hamleta". Aktorzy genialnie wygrywają każdy absurd i groteskę zawarte w tekście Schaeffera, nie stroniąc od wciągania widzów we wspólna zabawę, każąc im między innymi powtarzać szybko: "niepełny nocnik pełnomocnika". A wszystko to w szybkim tempie, bez pozostawiania publiczności czasu na znudzenie. Należy też dodać, że obydwoje są zawodowymi muzykami i na żywo wykonują skomponowaną przez siebie muzykę, a Michalska nawet stepuje (układ stepu: Jirina Nowakowska).

Doskonały duet aktorski w świetnym przedstawieniu na zakończenie Ostrowieckich Prezentacji Teatralnych w Ostrowcu Świętokrzyskim, imprezy niezwykle interesującej dla miłośników teatru, już choćby tylko przez różnorodność zaproponowanych przedstawień.

Autor i redakcja Wiadomości24.pl dziękują Pani Dyrektor Miejskiego Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim, Elżbiecie Baran, za akredytację na Ostrowieckich Prezentacjach Teatralnych.