Recenzja "Mario Balotelli: Sekretny Dziennik"

Umberto Eco swojego czasu pisał o czytelniku modelowym, posiadającym pewne cechy umożliwiające prawidłowe odczytanie dzieła. Nie wiem, jakie cechy powinien mieć odbiorca tego Sekretnego Dziennika, ale ja na pewno ich nie posiadam. Więc trudno napisać mi coś pozytywnego o samej książce.

Gdyby stosowne było publiczne użycie przymiotnika „głupia”, zapewne w tej chwili bym go użyła w odniesieniu do fabuły. Zacznijmy od tego, że wcale nie musimy głównego bohatera utożsamiać z włoskim piłkarzem. Dla mnie w tę rolę mogłaby się wcielić każda postać świata publicznego, która ma za dużo pieniędzy i nie wie, co z nimi zrobić. Czemu więc padło akurat na Balotelliego?

Młody i nieokrzesany, w Polsce zasłyną ze swojego zachowania podczas meczów na Euro 2012. To gdzieś zdjął koszulkę i prężył muskuły, to egoistycznie gra sam, to znowu gniewnie schodzi z boiska… I tyle, przeciętny Polak o ile w ogóle kojarzy Balotelliego - to tylko z tego. Za granicą ma to się trochę inaczej, szczególnie, jeśli chodzi o Włochy i Anglię. Tam, Balotelli, jest gwiazdą portali nie tylko sportowych, ale i plotkarskich.

Być może właśnie stąd, anonimowy autor wziął pomysł na skądinąd kontrowersyjną, lecz ciekawą treść. Jedni zapewne nazwą ją interesującą, inni śmieszną, trzeci pewnie w ogóle po nią nie sięgną. Najbardziej przychylam się do określenia śmieszna, aczkolwiek nie w znaczeniu komiczna. Jeżeli kogoś śmieszy nadmuchiwana dupa, utopiona w basenie lub piłkarz biegający w stroju super bohatera – to owszem, polecam.

Osobiście starałam się odnaleźć drugie dno i odbieram książkę, jako parodię na dziennikarzy wymyślających niestworzone historie, po to tylko by przykuć uwagę czytelnika. Także od siebie mogę ja polecić wypalonym dziennikarzom plotkarskim, być może znajdą w niej inspirację.