Choć w wielu krajach świata homoseksualiści mogą już liczyć na pełne prawa obywatelskie, to istnieją na kuli ziemskiej takie zakątki, gdzie homofobia jest nie tylko przez rząd wspierana, ale także legalizowana.
Co się działo, zatem, w świecie LGBT?
Polityka
Dużo pozytywnych zmian w Europie Zachodniej: zarówno Norwegia, jak i Szwecja zalegalizowały związki małżeńskie osób tej samej płci. Ich śladami poszła także Portugalia, zastrzegając jednak, iż małżeństwa te nie będą miały prawa do adopcji dzieci.
Zdanie w tym temacie zmienili Duńczycy- od kilku miesięcy jednopłciowe związki partnerskie mogą stać się tam parą adopcyjną.
Związki partnerskie od niedawna zawrzeć można również w Austrii, na Węgrzech, w Mexico City oraz kolejnych trzech stanach USA: Colorado, Winsconsin, Nevada.
Podczas gdy jednym homoseksualistom udaje się wywalczyć respektowanie ich praw, inni muszą bać się o swoją wolność lub życie. Na Litwie weszła kontrowersyjna ustawa, zabraniająca "promować homoseksualizm" w szkołach- co w rezultacie oznacza brak miejsca na jakąkolwiek dyskusję na temat orientacji seksualnych u naszych sąsiadów.
W Ugandzie homoseksualistów od niedawna karze się dożywotnim więzieniem. Podczas gdy na Litwie za "promocję homoseksualizmu" liczyć się można ze zwolnieniem z pracy, w Ugandzie trafić można "za kratki" na 5 lat. Grozi to m.in. rodzinom, które nie doniosą władzy o "homoseksualnych zachowaniach" swoich najbliższych.
Homoseksualiści publicznie
Swojej odmiennej orientacji seksualnej nie ukrywa już Gareth Thomas- walijski zawodnik rugby. Środowisko LGBT uznało jego coming out, w związku z dużym stopniem homofobii w świecie sportu, za najodważniejszy w minionym roku.
Guido Westerwelle - niemiecki wicekanclerz oraz minister spraw zagranicznych, nigdy nie ukrywał tego, że jest gejem. "Nigdy nie spędzałem i nie będę spędzał swojego życia w szafce"- opowiadał lesbijskiemu pismu L-mag. Społeczeństwo niemieckie oswojone już z osobami homoseksualnymi w sferze publicznej, przyjęło wybór Westerwelle na tak ważne funkcje w państwie, ze spokojem. Więcej emocji (przy czym zaznaczyć trzeba, iż były to emocje pozytywne) przyniósł wybór pierwszej kobiety w historii na głowę Kościoła Ewangelickiego- została nią Margot Käßmann.
O swojej homoseksualności otwarcie mówią także,m.in.: francuski minister kultury Frederic Mitterand, premierka Islandii Jóhanna Sigurðardóttir, burmistrzyni Zurychu Corine Mauch, czy pani biskup Sztokholmu Eva Brunne.
A jak tam w Polsce?
W Polsce poza odwieczną debatą, co homoseksualistom wolno, a czego nie, nic wielkiego się nie działo. Społeczeństwo LGBT solidaryzowało się z rosyjskimi homoseksualistami, których przemarsz ulicami Moskwy zakończył się przepychankami z policją oraz protestowało przed ambasadą Litwy przeciwko homofobicznym ustawom.
Polskie Marsze Równości wyglądały tak jak zwykle: dużo policji oraz kontrmanifestacji ze strony Młodzieży Wszechpolskiej. Warto zauważyć jednak fakt, iż kontrmnifestantów było zdecydowanie mniej niż w ubiegłych latach. To cieszy, mając na uwadze zwłaszcza fakt, iż Warszawa przygotowuje się do organizacji Europride.
PO z premierem Tuskiem nadal nie znalazło czasu na spotkanie z przedstawicielami polskich lesbijek i gejów. Ustawa o związkach partnerskich utknęła gdzieś w biurokratycznym bałaganie.
Pan Cejrowski nadal straszy z ekranu piekłem dla "pederastów" i zachęca do "wzrostu homofobii". A polscy homoseksualiści nadal walczą o poszanowanie ich praw.
Miejmy nadzieję, że za rok zbliżymy się choć trochę do społeczeństwa, o którym mówi wicekanclerz Westerwelle: "Powinniśmy żyć w społeczeństwie, w którym równe obowiązki oznaczają równe prawa".
A na razie: szczęśliwego nowego we wszystkich kolorach tęczy! Oby był bardziej kolorowy niż ten ubiegły.
CBŚP na Pomorzu zlikwidowało ogromną fabrykę „kryształu”
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
