Sylvia Plath, Halina Poświatowska - dotknięcie chwili...

Nadeszła wiosna. Wszystko wokoło radośnie budzi się do życia, a ja w tych dniach uświadomiłam sobie przewrotność ludzkiego losu. Przypomniały mi się dwie piękne kobiety - zdolne poetki: Sylvia Plath i Halina Poświatowska. Żyły w tym samym czasie i w wiośnie swojego życia umarły. Sylvia miała 30, Halina 32 lat.

Obie pisały "Listy do przyjaciela" (zbiór listów adresowanych do zaprzyjaźnionych ludzi). Żyły ze świadomością nieuchronnie zbliżającej się zbyt szybko śmierci. Sylwia umarła, ponieważ miała chorą duszę. Halina umarła, ponieważ miała chore serce. Sylwia chciała umrzeć, Halina posiadała w sobie przejmujące pragnienie życia. Sylvia była chora na depresję dwubiegunową i tworzyła w tzw. "odmiennych stanach świadomości". Obie poetki najlepsze swoje wiersze napisały w okresach największych kryzysów. Czy w tym czasie ich obnażona wrażliwość dotknęła kwintesencji życia, którą w sposób niezwykły zawarły w słowach poezji?

Przedziwna jest natura ludzka - eksploduje talentem i możliwościami w najgorszych życiowych momentach. Myślę, że właśnie wówczas poetki w sposób namacalny dotykały chwil swojego życia.
W dniach żałoby narodowej myślałam o kruchości ludzkiego losu. Od jakiegoś czasu tkwię w postanowieniu, by nie dopuścić nikogo, kto by miał wpływ na moje myśli, uczucia, ponieważ one są moje i tylko moje. Nikt nie ma prawa nimi rządzić. Każda przeżyta chwila jest moja i tylko moja, dlatego staram się ją szanować, smakować nadawać jej wymiar poezji. Kruchość ludzkiego życia każe mi każdą chwilę traktować jak coś wyjątkowego. Tkwiąc myślami w przeszłości, której już nie ma i przyszłości, która jeszcze nie istnieje, czy my istniejemy... ?

Czy tylko twórcy: poeci, malarze itp. potrafią dotykać chwil życia i w sposób obiektywny, prawdziwy je opisywać ?