Tato, tatuś, tatuniek czyli trochę o Dniu Ojca

A kiedy będzie słońce i lato,
Pójdziemy sobie na spacer z tatą.
Ja będę miała nową sukienkę,
Tato mnie będzie trzymał za rękę.
(...)
Kiedy już będę bardzo zmęczona,
Tato posadzi mnie na ramiona.
Tacy będziemy, jak nikt, szczęśliwi,
A wokół ludzie będą się dziwić,
I wszyscy będą patrzyli na to,
jak na barana niesie mnie tato.
[Małgorzata Mrozek-Dębska, Spacer z Tatą]

Obchody Dnia Ojca narodziły się w amerykańskim mieście Spokane, gdzie zorganizowano je 19 czerwca 1910 roku. Pomysł zrodził się głowie Sonory Louisy Smart Dodd, która zapragnęła oddać hołd swemu ojcu, samotnie, po śmierci żony, wychowującego sześcioro dzieci. Inicjatywa spotkała się szybko z serdecznym odzewem i poparciem. W 1924 roku święto zaakceptował prezydent USA Calvin Coolidge, a w 1966 roku prezydent Lyndon Johnson wyznaczył datę jego obchodów na trzecią niedzielą czerwca, jako święto państwowe. W Polsce obchodzony jest od 1965 roku i przypada na dzień 23 czerwca. W innych krajach inaczej: we Włoszech 19 marca, w dniu świętego Józefa, w Niemczech w dniu Wniebowstąpienia Jezusa, przypadającym 39 dni po Wielkiej Nocy, na Litwie w pierwsza niedzielę czerwca.

W wielu kulturach świata ojciec był najważniejszym członkiem rodziny, ostoją jej bytu materialnego, gwarantem wychowania, przestrzegania obowiązującej religii, praw i ładu moralnego. W starożytnym Rzymie władza ojcowska oznaczała pełnię władzy mężczyzny nad żoną, dziećmi, niewolnikami i wyzwoleńcami, posuniętą do karania śmiercią.

Najdoskonalszym odbiciem postrzegania roli wszechwładnego ojca jest chrześcijańska modlitwa Pater Noster - Ojcze Nasz, zbioru siedmiu najważniejszych próśb wznoszonych przez wierzącą duszę do Boga, pana stworzenia i ojca wszechrzeczy. Ojca należało czcić, nieomal jak istotę boską, o czym pouczał jeszcze Kamil Cyprian Norwid.

Nie tylko kochaj, więc miej dla Rodziców
Układność wdzięku i mowę pieszczoną,
Lubo przyrodzone uśmiechnięcie liców. (...)
Owszem - jak słowa nieodmienne
stoją:
"Będziesz czcił Ojca i czcił Matkę twoją!"
[Cyprian Kamil Norwid, Wtedy Ty, Matko...]

W tradycji przetrwał obraz ojca surowego, nieprzystępnego, karcącego dzieci, którego należało nie tylko szanować, ale się go bać. Taki stereotyp na szczęście odchodzi w przeszłość. Współczesne teorie i modele wychowania w rodzinie, zakładają partnerskie uczestnictwo matki i ojca. Chociaż popularnie wyrażane jest przekonanie, że o ile macierzyństwo sprowadza się do sfery kontaktów podstawowych, fizycznych, emocjonalnych, to ojcostwo bardziej dotyka sfery duchowej. Nie wgłębiając się w te rozważania, stwierdzamy, że oboje rodzice choć może rzeczywiście w różnej mierze i nieco odmienny sposób, uczą dziecko najważniejszego: miłości do ludzi i do świata.

Zdrowe relacje między ojcem a dzieckiem są niezbędne dla prawidłowego, harmonijnego rozwoju psychicznego obojga. Dziecko przejmuje od ojca jego wiedzę, doświadczenia, ojciec wzbogaca własne życie duchowe, psychikę i osobowość. Oboje obdarzają siebie radością i szczęściem. Z posiadania siebie nawzajem i tworzenia wraz z matką, innymi dziećmi i innymi bliskimi osobami pełnej rodziny.

Dlatego warto pamiętać od Dniu Ojca i warto poświęcić trochę czasu oraz zachodu, by to rodzinne święto uczcić nawet skromnym, ale uroczystym spotkaniem, gdzie oprócz życzeń, podziękowań za ojcowski trud znajdą się smaczne, pałaszowane w miłej, serdecznej atmosferze dania.

[Na podstawie opracowania
Barbary i Adam Podgórskich w Polska biesiadna. 1000 sposobów na udane przyjęcie. Videograf II,. Katowice 2007]

Współautor artykułu:

• Barbara Podgórska