Teneryfa - wycieczka do Parku Narodowego El Teide

Jak potężny amfiteatr ze skał, krater ma obwód około 40 km i średnicę 14 km. Pośrodku krateru znajdują się wulkany: Pico del Teide 3718 m n.p.m. i Pico Viejo (Chachorra) 3100 m n.p.m.

Stary krater mieni się w słońcu wieloma kolorami za sprawą różnorodnych minerałów zastygłych w lawie. Występują tu niezwykle rzadkie rodzaje odmiany lawy wulkanicznej, poukładanej w wielowarstwowe kolorowe pasma od ciemnych, czarnych, poprzez ceglaste, beżowe aż do turkusowych i seledynowych barw.

Warto tu się zatrzymać obok fantazyjnych skalnych formacji Roques de Garcia. Skały te stanowią efekt erozji starych zapór wulkanicznych. Najdziwniejsza ze skał to Roque Cinchado, która podlega szybszej erozji u podstawy niż w części górnej i pewnego dnia może się obsunąć.

Obok, po przeciwnej stronie drogi, znajduje się hotel Parador i bar-restauracja, można tu smacznie zjeść. Z noclegami jest raczej kłopot, trzeba rezerwować z wyprzedzeniem kilku miesięcy. Można też zwiedzić małe muzeum (centro visitantes) z wystawą mówiącą o życiu pierwotnych mieszkańców guanczów. Dziennie odwiedza park około tysiąca turystów, sezon na Teneryfie trwa cały rok, niezależnie od pory roku.

Na Pico del Teide można wjechać specjalną kolejką linową Teleferico, ale tylko przy doskonałej pogodzie. Stacja kolejki znajduje się na wysokości 2356 m n.p.m., w ciągu 8 minut wjeżdża się na 3550 m n.p.m. do punktu La Rambleta. Aby dotrzeć na sam wierzchołek El Pilon, najwyższego szczytu Hiszpanii, trzeba pokonać jeszcze 200 m i mieć specjalne zezwolenie, wydawane w Santa Cruz de Tenerife. Zezwolenie to wydawane jest na określony dzień i przepada gdy z powodu złej pogody (silny wiatr, chmury) nie kursuje kolejka.

Będąc na La Rambleta można poczuć się już jak w niebie. Przy w miarę czystym powietrzu wolnym od chmur można zobaczyć z tego miejsca inne wyspy jak: Cran Canarię, La Palmę, La Gomerę i El Hiero. Niemniej bywa tam nawet latem zimno i trzeba zabrać ze sobą kurtkę lub sweter. Poziom tlenu jest tam znacznie obniżony i dla osób z chorobami układu krążenia ta wyprawa jest niewskazana.

Dla osób, które zdecydują się zdobyć szczyt są organizowane zbiorowe wędrówki, ponieważ indywidualna wyprawa jest ryzykowna, wymaga niebywałej kondycji. Przeważnie wchodzi się od strony El Portillo, przechodząc przez Montana Blanca. Wyprawa trwa około czterech godzin, noc spędza się w chacie noclegowej Refugio Altavista (czynna od marca do października). Wspinaczkę kontynuuje się wczesnym rankiem oglądając wschód słońca, ten drugi etap trwa około sześciu godzin. Można skorzystać z wejścia z przewodnikiem. Wędrówka trwa wtedy około ośmiu godzin, ale jest tylko dla mocno zaawansowanych.

Drogę powrotną w dół ze szczytu można odbyć kolejką Teleferico. W parku istnieją dwadzieścia cztery szlaki wędrowne o bardzo zróżnicowanym stopniu trudności, są one oznaczone kolorami i podany jest czas potrzebny na przejście. Nie wolno zbaczać z oznakowanych szlaków, gdyż można się po prostu zgubić.

Od strony północno-zachodniej zmienia się krajobraz, wyłaniają się różne formy skał bazaltowych, obsydianowych i pumeksowych. Wyglądające groźne, jakby zamrożone w czasie, obsydianowe strumienie połyskującej czarnej lawy ciągną się kilometrami do El Portillo. Tu można odwiedzić małą wystawę minerałów El Teide, zapoznać się z florą i fauną, obejrzeć bardzo ciekawy film o wulkanach wysp kanaryjskich.

Do parku prowadzą trzy główne drogi, z zachodu od Santiago del Teide, z południa od Vilaflor oraz od północy od La Orotavy. Każda z dróg jest malownicza i warta
wycieczki. Podróż z poziomu morza w kierunku parku El Teide jest okazją do poznania stref klimatycznych oraz roślinności występującej na wyspie. Indywidualnie do parku można się dostać autobusami TITSA, jeżdżą one z południa z Los Cristianos oraz z północy z Puerto dela Cruz.