"Kolacja kanibali" w reżyserii Borysa Lankosza to dramat opowiadający o ludzkich słabościach, które ujawniają się w chwili zagrożenia. Akcja rozgrywa się w 1942 roku w okupowanej Francji. Siedmioro przyjaciół świętuje urodziny Sophie (Aleksandra Domańska), uroczej pani domu. Zabawa jest przednia - aż trudno uwierzyć, że trwa wojna.
Pozorna sielanka trwa aż do momentu zastrzelenia dwóch niemieckich oficerów pod oknami kamienicy. Wkrótce potem do mieszkania wpada oficer SS (Rafał Mohr) i składa obecnym propozycję nie do odrzucenia. Propozycję, która wystawi przyjaźń bohaterów na ciężką próbę...
Jeśli chodzi o grę aktorską, to na największe brawa zasłużył Rafał Mohr, który wcielił się w Kaubacha, oficera gestapo. Był bardzo przekonujący, grał całym sobą - mimiką, każdym gestem. Z pozoru był kulturalny i spokojny, jednak ten spokój mógł przyprawić o ciarki.
Bardzo podobał mi się także Kamil Maćkowiak jako doktor Jean-Paul, który adorował panią domu, z pozoru był nonszalancki i dowcipny. Jednak w obliczu zagrożenia pokazał swoją prawdziwą twarz - stał się bezwzględny, nie przejmował się losem innych, tylko swoim. Niezwykły był także Zbigniew Konopka jako wuj Andre, drobny hochsztapler, chyba najbardziej odpychająca postać całego dramatu, nie było w nim krzty dobra. W dodatku prawie czuło się jego strach przed śmiercią.
Nie sposób nie napisać także o Grzegorzu Stoszu, który zagrał niewidomego Pierre'a - był wiarygodny, gdy przemierzał pokój, by wylosować "szczęśliwca", Andrzeju Deskurze jako Viktorowi, mężu jubilatki, który też nie był lojalny i bał się jak inni, głównie o sobie, a także o Aleksandrze Domańskiej, która zagrała Sophie, szczęśliwa żona, otoczona przyjaciółmi, która nagle staje przed niebywale okrutnym wyborem oraz o Justynie Grzybek jako Francois, przyjaciółce Sophie, wojennej wdowie, która działała w ruchu oporu i roznosiła ulotki.
Warto wspomnieć także o scenografii Arkadiusza Kośmidra - pokój gościnny z meblami wzdłuż ścian i pustą przestrzenią pośrodku, a także o kostiumach Magdaleny Biedrzyckiej - stroje stylizowane na lata 40.
Spektakl zmusza do refleksji na temat lojalności i ludzkich zachowań w sytuacjach krytycznych, bez wyjścia. Jest to próba pokazania, do czego może posunąć się człowiek, by ocalić siebie przed niechybną śmiercią. Polecam ten spektakl każdemu bez wyjątku.
Jak czytać kolory szlaków turystycznych?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
