Walka o godność

„Sufrażystka” reż. Sarah Gavron

Prawo wyborcze kobiet jest teraz prawem oczywistym. A jak było kiedyś?
Film rozpoczyna się w 1912 roku, z ekranu słyszymy męski głos uzasadniający dlaczego kobiety nie mogą głosować. Krótko mówiąc – bo są za głupie.
Fragment walki o równe prawa – wyborcze, moralne i obywatelskie poznajemy śledząc losy Maud Watts (Carey Mulligan). Jest ona kierowniczką zmiany w pralni. Jak doszła do tego stanowiska dowiadujemy się w trakcie filmu. Pogodzona z losem haruje o wiele więcej godzin niż jej mąż za niższą płacę.
I żyłaby tak aż do śmierci gdyby nie przypadek i koleżanka z pracy Violet. Ta ma jeszcze gorzej, bo jest systematycznie bita i gwałcona przez męża pijaka.
W walce biorą udział także kobiety wykształcone jak lekarka Edith Ellyn (Helena Bonham Carter), żona polityka, czy przywódczyni ruchu Emmeline Pankhurst (Meryl Streep).
Napisałam „walce”, bo kobiety, aby zwrócić uwagę na swoje żądania posuwały się do drastycznych metod. Uznały, że wojna to jedyny język jaki rozumieją mężczyźni. A oni nie wahają się brutalnie je traktować – bić na wiecach czy przymusowo w okrutny sposób karmić w więzieniu gdy głodują.
Pankhurst na wiecu mówi: „Nie chcemy łamać prawa. Chcemy je tworzyć”.
Jedna z kobiet stwierdza, że jeśli władze chcą, aby kobiety przestrzegały prawa to niech ono będzie właściwe.
Wtedy prawo jest takie, że kobieta jest własnością mężczyzny. Ma być cicha, potulna, ciężko pracować i być zachwycona swoją sytuacją oraz mężczyznami.
Mąż Maud doskonale wie w jaki sposób żona uzyskała stanowisko (pracują w tej samej pralni) i to mu nie przeszkadza. Natomiast uważa, że jej walka o zmianę życia go poniża, więc wyrzuca ją z domu a syna oddaje do adopcji.
Do dzisiaj słowa: emancypantka, feministka w ustach wielu mężczyzn brzmią jak obelga.
Polki w 1918 roku uzyskały prawa wyborcze, jak z niego korzystają? Nie wiem czy są statystyki ile kobiet w naszym kraju głosuje w wyborach.