Wisława Szymborska - pamięć o krakowskiej noblistce

Miała wielu przyjaciół, ale też wrogów. Umarła spokojnie podczas snu. Od wielu lat, aż do ostatniej jej ziemskiej chwili, towarzyszył jej asystent Michał Rusinek. Mimo młodego wieku, zawsze asystował i wspierał noblistkę. Teraz zajmuje się organizacją uroczystości pogrzebowych.

Poza krakowskimi mediami mało się mówi na temat zmarłej noblistki. Najwięcej o poetce piszą poza granicami Polski, szczególnie na terenie Skandynawii.

Kim była Wisława Szymborska? Urodziła się 2 lipca 1923 roku w miejscowości Bninie, czyli obecnym Kórniku koło Poznania (Wielkopolska). Szymborska pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Ojciec był zarządcą dóbr zakopiańskich hrabiego Zamoyskiego.

Noblistka mieszkała początkowo w Toruniu, a następnie Krakowie. We wrześniu 1935 roku rozpoczęła naukę w Gimnazjum żeńskim Sióstr Urszulanek przy ul. Starowiślnej. Podczas II wojny światowej uczęszczała na tajne komplety, pracując równocześnie na kolei. Po zakończeniu wojny studiowała polonistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studiów nie ukończyła.

Z Krakowem związała się na stałe od 1945 roku. W tym mieście powstały jej
pierwsze utwory - nie tylko literackie. Jest między innymi autorką ilustracji do podręcznika języka angielskiego „First steps in English” autorstwa Jana Stanisławskiego.

Zadebiutowała w 1945 roku wierszem Szukam słowa opublikowanego w dodatku literackim „Walka” do „Dziennika Polskiego”. Najbardziej znane jej utwory to między innymi: Dlatego żyjemy (1952), Pytania zadawane sobie (1954), Wołanie do Yeti (1957), Sól (1962), Sto pociech (1967), Wszelki wypadek (1972), Wielka liczba (1976), Ludzie na moście (1986), Koniec i początek (1993), Widok z ziarnkiem piasku (1996), Chwila (2002), Rymowanki dla dużych dzieci (2003), Dwukropek (2005, Tutaj (2009).

Obok poezji, publikowała też felietony na temat książek w “Życiu literackim”, „Piśmie”, „Odrze”. Natomiast od 1993 roku w dodatku literackim „Gazety Wyborczej”. Jedną z najciekawszych publikacji, jakie wydała w czterech tomach, były “Lektury nadobowiązkowe”. W 2000 roku wydała zbiór „Poczta literacka, czyli jak zostać lub nie zostać pisarzem”. Zajmowała się między innymi tłumaczeniem głównie poezji francuskiej.

Wiersze Wisławy Szymborskiej zostały przetłumaczona na ponad 40 języków: m.in. na rosyjski, angielski, francuski, niemiecki, holenderski, hiszpański, czeski, słowacki, szwedzki i chiński.

Za swoją twórczość otrzymała nominacje do "Śląskiego Wawrzynu Literackiego" w kwietniu 2006 roku następnie była nominowana do nagrody Nike.

Do 1966 roku była członkiem obecnie zlikwidowanej PZPR - Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Od 1953 roku została członkiem zespołu redakcyjnego „Życie literackie” oraz prowadziła rubrykę „Lektury nadobowiązkowe”. Równocześnie została członkiem redakcji miesięcznika „Pismo”. Na początku 1988 roku brała udział w stworzeniu „Stowarzyszenia Pisarzy polskich”. Następnie w 1995 roku została członkiem „Polskiej Akademii Umiejętności”.

W międzyczasie otrzymała tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Nagrodę Goethego otrzymała 1991 roku, niedługo potem (1995 rok) nagrodę „Herdera”.

Rok 1996 był dla poetki szczęśliwy - otrzymała Nagrodę Nobla za “poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”. W tym samym roku otrzymała tytuł „Człowieka roku” przyznawany przez tygodnik „Wprost” oraz nagrodę Pen Clubu.

Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Bronisław Komorowski w 2011 roku wręczył noblistce Wisławie Szymborskiej Order Orła Białego.

Rada Miasta Krakowa w 1998 roku nadała jej tytuł honorowej obywatelki Krakowa.