World Press Photo, czyli ból, smutek i cierpienie

World Press Photo jest najważniejszym konkursem branżowym fotografów z całego świata pracujących dla prasy. Co roku wybierane są najlepsze fotografie w kilkunastu kategoriach, obejmujących zarówno fotografie pojedyncze oraz reportaże, takie jak zdjęcie roku, zdarzenia, ludzi w zdarzeniach, sportowe sytuacje, ludzi sportu, życie codzienne, portrety, sztukę, przyrodę. W tym roku najlepszym zdjęciem została wybrana fotografia okaleczonej przez męża Afganki autorstwa Jodi Beber. 18-letniej Bibi Aishy obcięto nos i uszy za to, że uciekła z domu od swojego małżonka.

Nie jestem znawcą fotografii. Co najwyżej mogę siebie uważać za fotoamatora, który od czasu do czasu weźmie aparat w dłoń i zrobi klika zdjęć. Przeglądałem galerię ze zwycięskimi zdjęciami. Przyjrzałem się również fotografiom, które zwyciężyły w poprzednich edycjach konkursu. Nie sposób zwrócić uwagi na pewną istotną kwestię, która rzuca się w oczy po ich obejrzeniu. Przeważa na nich ból, smutek i ogromne cierpienie. Wystarczy tylko przyjrzeć się zdjęciom tegorocznych zwycięzców w poszczególnych kategoriach.

Laureat kategorii wydarzenia - ''Samobójczy skok', wydarzenia reportaż - ''Mężczyzna rzuca ciała zmarłych do szpitalnej kostnicy", ludzie w wydarzeniach - "Ofiary powodzi w Pakistanie". To tylko niektóre z przykładów. "To niesamowicie sugestywne fotografia. Wysyła ona w świat bardzo mocne przesłanie. Około 50 proc. ludności stanowią kobiety, z których wiele żyje w dramatycznych warunkach i pada ofiarą przemocy" - tak mówi o zwycięskiej fotografii członkini jury Ruth Eichhorn." Trudno się z tym nie zgodzić. Ten dokument fotograficzny niesie za sobą przesłanie.

Pozostaje tylko pytanie czy na fotografii musi być pokazywana rozpacz i cierpienie, aby ktoś się tym zdjęciem zainteresował? Jestem przekonany, że jest wiele innych tematów, które warto pokazać i które również są w stanie przykuć uwagę odbiorcy.