Wszystkiemu winien Zeus

Pewnego dnia władca Olimpu  
postanowił 
wymierzyć karę ziemianom, którzy w komitywie z niejakim Prometeuszem boski ogień pod grilem zapalili. Kazał więc Hefajstosowi ulepić z gliny kobietę, którą współbogowie wyposażyli w 
wiano i 
obdarzyli
urodą 
jakiej 
nawet operatorzy Pirellego 
stworzyć nie są w stanie.

Piękną pannę o imieniu Pandora wysłano na ziemię w charakterze ekspedycji karnej i wydano za mąż. Czasy są odległe i nikt już tak naprawdę nie może potwierdzić, czy wiano panienki zamknięte było w beczce, czy może w 
pudle, dla potomnych zwanym puszką Pandory.

Istotnym jest, że Zeus, w swej boskiej mądrości wszelkie nieszczęścia i plagi zamknąć raczył w tej puszce. Nie chciał bowiem dobry 
władca, aby tak na dzień dobry owe nieszczęścia na
ludzkość spadły.

Trzeba trafu, przez pomyłkę lub w wyniku obrotowego ruchu ziemi, 
Pandora trafiła
do samego środka Europy, do mocarstwa w samym pępku świata, gdzie ożenił się z nią biedny, lecz szlachetny Epimeteusz, 
który zawsze i wszędzie, za naszą i waszą wolność, szablą racji słusznych dochodził.
Biedak groszem nie śmierdział, dlatego otworzył puszkę z żoninym wianem na solidną kasę licząc. Jakże się pomylił!

Ze starego pudła posypały się nieszczęścia narodowe, klęski ideologiczne, afery finansowe, ludziki wzrostu niesłusznego, kaznodzieja w moher przyodzian, jak też jurne byczki swojskiego chowu, młodziankowie łysi i w kapturach, śmietniki w których coraz to dziecię narodzone znaleźć można, kombatanci bardziej zasłużeni od bardzo zasłużonych, lustratorzy z 
weneckimi lustrami, 
sprawiedliwi i jedynie słuszni, komuchy wredne i 
szlachetni solidarnościowcy, święci i zomowcy, nadmiernie bogaci 
i nieludzko biedni oraz kolejne rządy, które muszą być przez następców rozliczane - od chwili poczęcia w ramach jedynej dopuszczalnej aborcji. Pojawiły się też pretensje do praw człowieka a nawet geja, Gazeta Wyborcza oraz Urban, Wierzejski, największy z dotychczasowych minister oświaty, reformy służby zdrowia a wreszcie nieślubne dziecię prominenta, który samochodu nie mając za wypaloną benzynę pieniądze sobie zwraca.

Ludność szlachetnego narodu z niejednego pieca chleb jadła i nie takie numery przetrzymała. O
gania się przeto jak może przed wyfruwającymi z 
nieszczęsnej puszki plagami, wobec których egipskie całkiem bledną. Kto oganiać się nie chce, wsiada 
do 
samolotu byle jakiego, ściskając w garści paszport.

Końca nie widać, puszka Pandory nader pojemną się być okazuje, plagi i nieszczęścia wyfruwają obficie, ale niech tam! Przetrzymamy!. Byleby tylko nie uleciała schowana na samym dnie puszki – nadzieja.