Żadnych braków, lekki nadmiar

Istnieją co najmniej dwie koncepcje rozwoju artystycznego poszczególnych twórców i wykonawców. Jedna z nich zakłada zaskakiwanie odbiorców odmiennością każdej nowej płyty, zaś druga jest jej przeciwieństwem: każe cenić tradycję i przyzwyczajenia słuchaczy.

Płyta "Zawsze czegoś brak" ma być wypadkową obydwu teorii. Lider zespołu, Romuald Lipko, wypowiadając się dla mediów tak mówił o tej produkcji: - Staraliśmy się, żeby na tej płycie była i stara Budka, i trochę współczesności, rytmu i kolorów dzisiejszej ulicy.

Wydaje się, iż tradycyjne brzmienie jednak przeważa. Akustyczne, wzbogacone sekcją smyczkową genialnie współbrzmiącą z charakterystycznym głosem Krzysztofa Cugowskiego z pewnością spodoba się wielu słuchaczom, nie tylko zagorzałym fanom Budki Suflera.

Płyta wydana przez Bauer Music zawiera 14 piosenek autorstwa Romualda Lipki (współkompozytorem sześciu jest Cugowski). Większość tekstów napisał perkusista, Tomasz Zeliszewski, a oprócz niego także Andrzej Mogielnicki i Marek Dutkiewicz. Należą im się słowa najwyższego uznania. Wyobrażam sobie bowiem, jak trudno jest napisać w miarę mądre, oryginalne i niebanalne teksty dla - kolokwialnie rzecz ujmując - dorosłego mężczyzny. A im się to udało! Krzysztof Cugowski śpiewa więc o spoglądaniu wstecz; spełnieniu, które jest tuż tuż; poczekalni przed podróżą do miejsc, "których istnienie bardzo niepewne jest", ale także o uwalnianiu lwa, ukrytego w każdym facecie.

Piosenki "Czasem warto zacząć jeszcze raz", "Sięgnąć gwiazd", "Bądź kiedy wrócę", "Póki mamy jeszcze na coś czas", "Bar Echo" mają wszelkie dane, by stać się wielkimi przebojami, a dansingowe "Zostań jeszcze" - dorównać popularnością "Takiemu tangu" i "Balowi wszystkich świętych".

Wbrew tytułowi "Zawsze czegoś brak", najnowsza płyta Budki Suflera raczej grzeszy i drażni nadmiarem - chórków. Są w większości piosenek i sądzę, iż przynajmniej z połowy można by spokojnie zrezygnować bez szkody, a nawet rzekłbym dla dobra utworów. Zdecydowanie wolę czysty, szeroki wokal Krzysztofa Cugowskiego (choćby w piosenkach "Życie co dzień wiersze pisze" i "Rzeka, którą płynę") bez rozbudowanego "drugiego głosu". I to nie tylko z powodu przywiązania do dawnej Budki Suflera.