Zmarł Edmund Niziurski, twórca książek dla młodzieży. Miał 88 lat

W Warszawie w wieku 88 lat wczoraj, 9 października zmarł Edmund Niziurski, twórca klasyki literatury młodzieżowej. Jego powieści zapewniły mu poczytność wśród kilku pokoleń młodych czytelników. Za swoją twórczość został nagrodzony m. in. Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Uśmiechu, a niedawno w 2008 r. Złotym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".

Do najbardziej znanych powieści Niziurskiego dla młodzieży należą: "Księga urwisów", "Sposób na Alcybiadesa" (szkolna lektura wpisana na Listę honorową im. Andersena), "Niewiarygodne przygody Marka Piegusa", "Klub włóczykijów", "Naprzód, Wspaniali", "Adelo, zrozum mnie", "Awantura w Niekłaju". Natomiast czytelnik dorosły doceniał takie powieści, jak "Przystań Eskulapa", "Pięć manekinów", "Salon wytrzeźwień".

Na podstawie kilku utworów powstały filmy i seriale telewizyjne, takie jak: "Tajemnica dzikiego szybu", "Niewiarygodne przygody Marka Piegusa", "Weekend z dziewczyną", "Tajemnica starego ogrodu" oraz najnowszym "Spona". Adaptacje podobnie jak ich pierwowzory cechują się dynamiczną, często sensacyjną akcję, charakterystycznym dla pisarza nieco absurdalnym humorem.

Pisarz urodził się 10 lipca 1925 r. w Kielcach, gdzie uczył się w tamtejszym Gimnazjum im. J. Śniadeckiego. Wojna przerwała naukę. Chłopiec wraz z rodziną został ewakuowany na Węgry, skąd do Polski wrócił w 1940 r. Pracował jako robotnik w "Hucie Ludwików" i praktykant rolny w majątku Jeleniec pod Ostrowcem Świętokrzyskim. Naukę kontynuował na tajnych kompletach i w 1943 r. zdał egzamin maturalny.

Miejsce, w jakim Niziurski przyszedł na świat i w którym pracował, odcisnęło piętno na jego twórczości. Związek z Kielecczyzną, czyli regionem świętokrzyskim uwidocznia się w fabułach utworów.

Po zakończeniu wojny Nizurski ukończył studia prawnicze w kieleckiej filii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiował także dziennikarstwo na Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Krakowie i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Mieszkał i pracował w Katowicach i Kielcach, a od 1952 r. w Warszawie.

Jako pisarz debiutował w 1944 r. w wydawanym przez Armię Krajową "Biuletynie Informacyjnym", w którym opublikował wiersz. Po wojnie współpracował z czasopismami "Płomyk", "Świat Młodych", "Wieś" oraz z Polskim Radiem jako autor słuchowisk.