Zmarł twórca Lubelskiej Szkoły Filozoficznej

Kiedy w 2004 r. miałam zaszczyt być w delegacji studentów podczas uroczystości pogrzebowych wybitnego filozofa Stefana Swieżawskiego, myślałam, że oto jesteśmy świadkami jak filozofia staje się historią. Odchodzą kolejne wielkie umysły. Dziś odebrałam telefon z Lublina. Wiadomość była krótka: „zmarł o. Krąpiec”… i te myśli wróciły.

Mieczysław Albert Krąpiec przez wiele lat pracował jako wykładowca i rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Był związany z KUL-em od 1951 r. Dwukrotnie sprawował funkcję dziekana Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej KUL (1958–1961, 1969–1970). Przez 13 lat (1970-1983) kierował jako rektor Katolickim Uniwersytetem Lubelskim rozwijając jego struktury naukowe, administracyjne i bazę materialną. Prof. Krąpiec zintensyfikował prace nad Encyklopedią Katolicką tworząc Międzywydziałowy Zakład Leksykograficzny, powołał Szkołę Kultury i Języka Polskiego przy KUL, utworzył Zakład Duszpasterstwa i Migracji Polonijnej (1972), reaktywował sekcję filologii romańskiej (1972), sekcje filologii angielskiej (1982), Wydział Nauk Społecznych z sekcjami: psychologii, pedagogiki, socjologii (1982); sekcje Prawa na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk prawnych (1982). Był filozofem, metafizykiem, głównym twórcą Lubelskiej Szkoły Filozofii Klasycznej. Wraz z odejściem Ojca Profesora zakończył się jeden z najważniejszych fragmentów historii Lubelskiej Szkoły Filozoficznej.

Wszystko to garść danych, lista zasług, osiągnięć, publikacji. One tworzą obraz człowieka. Myślę, że wielu studentów i absolwentów zapamięta prof. Krąpca jako towarzysza, człowieka z charakterem, obdarzonego charyzmą i poczuciem humoru. Jego barwne przykłady podczas zajęć filozofii, które miały nieco rozjaśniać tajniki metafizyki, chyba na zawsze przeszły do historii anegdot powtarzanych przez kolejne roczniki adeptów filozofii.