Zmarła Ewa Szumańska

Ewa Szumańska urodziła się 20 maja 1921 r. w Warszawie. Podczas II wojny światowej należała do AK i uczestniczyła w powstaniu warszawskim. Po wojnie studiowała filozofię i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Łódzkim. Sztuki aktorskiej uczyła się w Studio przy Starym Teatrze w Krakowie. Pracowała w teatrach w Krakowie, Łodzi i Wrocławiu. W 1948 roku zadebiutowała słuchowiskiem "Eglantyna".

Ewa Szumańska była autorką kilkuminutowych skeczy radiowych noszących tytuł "Z pamiętnika młodej lekarki". Nadawane one były w latach 1975 - 1981, potem ponownie od 1989 do 2007 roku w słuchowisku "60 minut na godzinę" oraz w programie "ZSYP". Scenki odgrywali artyści wrocławskiego Studia 202.

Ten humorystyczny cykl gromadził przy radioodbiornikach wielu słuchaczy. Najczęściej zaczynał się słowami "Będąc młodą lekarką, przyszedł raz do mojej przychodni pacjent...", a dalej można było usłyszeć np."Zręcznym ruchem zadałam pacjentowi narkozę" (i tu dał się słyszeć odgłos uderzenia tępym narzędziem) lub "Po cóż mówić o rewanżu? Wystarczy mi naukowa satysfakcja. I mała koperta". na co pacjent odpowiadał "A tu się rewanżuję na parapecie".

W roli młodej lekarki przyjmującej w swej poradni pacjentów z różnymi schorzeniami występowała Ewa Szumańska. Pacjentami byli Jan Kaczmarek i Sanisław Szelc.

Od 1982 roku współpracowała z Tygodnikiem Powszechnym.

Wydała m.in.: "Ślady na oceanie" (1963), "Czekanie na pilota" (1966), "Blizna" (1969), "Santa Maria" (1971), "Kołysanie" (1972), "Camping" (1977), "Miłość w odcieniu ochry" ,"Moi przyjaciele Latynosi" (1981), "Bizary" (1987), "Pięć lat" (1989), "Obecność" (autobiografia, 1992), "Skrwawione wzgórza Afryki" (1996).

W 1977 r. otrzymała nagrodę miasta Wrocławia, zaś w 1999 - nagrodę prezydenta Wrocławia. Uhonorowano ją również Złotym Mikrofonem Polskiego Radia.