Znieczulica patologią naszych czasów

Nieodgadnione są ścieżki naszego życia. Uporządkowane, zaplanowane, może się diametralnie zmienić. Przyczyny bywają różne; wymuszone warunkami zewnętrznymi lub rozmyślnie wybrane.
Mnie, ustabilizowaną mieszkankę blokowiska, na ziemię kaszubską przywiodło kudłate stworzenie, które wypatrzyłam w schronisku dla bezdomnych zwierząt. Nie wykazując zainteresowania wizytą gości, przytulony do ogrodzenia w kącie boksu siedział samotnie czarny psiak. Spośród wielu proszących oczu, wybrałam należące do tej bezmiernie smutnej istoty. Przerażony i drżący podróżował z obcymi mu ludźmi w nieznane. Głaskany kurczył się w sobie, a postawiony na trawniku zastygał w bezruchu nie pojmując tej miłej miękkości pod łapkami.Swoją bezradnością i zagubieniem budził współczucie.

Powoli poznawał świat, smak wolności i otoczenie w którym dominującą rolę odgrywał człowiek - przyjaciel.
Początkowe uczucie obawy i lęku, zastąpiło wzajemne przywiązanie. Staliśmy się nierozłącznymi towarzyszami spacerów, wycieczek i zabaw. Atrakcyjne wyjazdy w cieplejsze rejony świata przegrały w konkurencji z jeziorami i lasami Kaszub, które pupil pokochał.

Pieskie życie

Urokami zamieszkiwania poza miastem cieszyłam się niezbyt długo, bo oprócz doznań estetycznych dane mi było poznać zasmucającą rzeczywistość; brak poczucia elementarnego humanitaryzmu wobec zwierząt.
Zwłaszcza tych, które nie przynoszą wymiernego w złotówkach zysku. Regułą jest tu trzymanie psów przywiązanych krótkimi łańcuchami do rozpadających się bud skleconych z różnych elementów drewnianych i plastikowych lub w położonych zardzewiałych beczkach, bez wyściółki, bez jakiegokolwiek ocieplenia zimą.
Przejawem humanitaryzmu jest zamykanie psa - niezależnie od jego wielkości - w ogrodzeniach o powierzchni około 3 m. kw. z umieszczoną wewnątrz budą.

Najczęściej podawanym pokarmem, suchy chleb polany skwaśniałym mlekiem. Latem cierpią z pragnienia, zimą z przenikliwego chłodu.

Odkrycia Omara

Ale nie tylko to jest przyczyną moich frustracji. Mój czworonożny przyjaciel "wyniuchał" inne jeszcze tragedie.
Pierwszą był Kajtek. Szczeniak może 2-miesięczny wrzucony na mało uczęszczanym terenie w ogromną zaspę z której nie miał szans wydostania się. Zginąłby z głodu i zimna.

Następną była Miśka. Pokraczna, ciężarna suczka, pozostawiona w początkach lata na drodze, bezskutecznie wypatrywała swojego "dobrego" pana jeszcze przez wiele miesięcy.

Kolejny Morus. Inwalida z ciężko okaleczoną przez ludzi psychiką. Po śmierci swojej pani pozostawiony na pastwę losu. Dobytkiem zaopiekował się sąsiad, zamożny człowiek, któremu jednak zabrakło serca dla osieroconego zwierzęcia. Usiłował je przepłoszyć, zastrzelić, ale nie udało się.

Pies dożywiany przeze mnie, w ekstremalnych warunkach przetrwał 2 lata, by w końcu stamtąd przepędzany pójść za mną. Upłynęło kolejne 2 lata zanim pozwolił się pogłaskać.

Nie mniej trudne są losy kotów o które tu nikt się nie troszczy. Chore zwierze /poza hodowlanym/ nie otrzyma pomocy lekarskiej. Kiedy zachorował mi pies spotkałam się z życzliwą i tanią radą ..."dobrze naostrz szpadel..."- więcej nie chciałam słuchać.

Niedostatki edukacyjne Jasia

Są to przykłady z najbliższego mi otoczenia. Skala niegodziwości jest ogromna. O wielu drastycznych zdarzeniach informują media. Jednak opinia publiczna nie jest skłonna do traktowania problemu z należytą powagą. Wciąż obserwujemy pobłażanie i przymykanie oczu na karygodne, nieraz bestialskie zachowania.
Wiele tego typu przestępstw popełnia młodzież, niekiedy nawet dzieci. Dlatego szkoła oprócz podawania wiedzy powinna wychowywać wprowadzając do programów nauczania etykę.

Jesteśmy cywilizowanym społeczeństwem a w jego kategoriach etycznych i moralnych podobne zachowania się nie mieszczą. Światowa Deklaracja Praw Zwierząt uchwalona 21.09.1977 r. w Londynie jednoznacznie określa ich prawa, a Ustawa z 21.08.1997 r. art. 8 pkt 1 - 3 zaleca te regulacje upowszechniać we wszystkich typach szkół w Polsce.

Powinność, a raczej obowiązek wychowywania spoczywa przede wszystkim na rodzicach. Oni powinni młodego człowieka uczyć właściwych zachowań w relacji człowiek - zwierze. W przyszłości w psychice dorosłej już osoby uczucie empatii do istot żyjących przyczyni się do zapobieżenia postępującej brutalizacji życia społecznego, pohamuje agresję i z pewnością wpłynie na poprawę jakości stosunków międzyludzkich.
Bo jak powiadają "czego Jaś się nie nauczy to Jan nie będzie wiedział".